Sjálfsbjörg - 01.07.1966, Blaðsíða 29

ekki hinn tiltölulega litli hópur, sem notar
hjólastóla og stafi, sem hafa þarf í huga
við skipulagningu bæjarfélagsins. Finnar
hafa komizt að þeirri niðurstöðu, að tíu af
hundraði allrar þjóðarinnar kemst ekki
óhindraður leiðar sinnar. I rauninni hefur
það lítinn aukakostnað í för með sér að
gjöra byggingar jafn aðgengilegar fyrir
alla, sé tekið tillit til þess, þegar í upp-
hafi. Það sem aðallega þarf að hafa í huga,
er að gengið sé slétt inn af götu, lyftur
gangi niður á neðstu hæð en staðnæmist
ekki miðja vegu milli hæða.. Þröskuldar
séu lágir eða engir. Dyr séu nógu breiðar
fyrir hjólastóla og lyftur og salerni rúmi
þá. Víða er svo í opinberum byggingum
og samkomuhúsum, að það er útilokað
fyrir mann í hjólastól að komast á salerni
vegna þrengsla.
Þá má bæta aðstöðu til þess að komast
yfir götu, með því að hafa gagnstéttar-
brúnir aflíðandi og einnig er nauðsyn að
gjöra ráð fyrir bílastæðum sem næst inn-
gangi húsa.
Auðvitað er víða illmögulegt að breyta
gömlum húsum, en þar má þó bæta úr
ágöllum með því að láta handrið, þar sem
þau vantar, skábrautir fyrir hjólastóla og
koma fyrir lyftum, ef mögulegt er. Hér
eru fyrst og fremst hafðar í huga bygg-
ingar á vegum ríkis og bæja, því að það
hlýtur að vera sjálfsagður réttur fatlaðra
borgara sem annarra að geta átt aðgang
að félags- og menningarlífi samfélagsins.
Hitt er svo annað mál, að það væri
æskilegt að sem flestir einstaklingar og
byggingafélög sæju sér fært að hafa þessi
atriði í huga í sarnbandi við nýbyggingar.
Það er líka vert að benda á, að allar
þær umbætur, sem koma fötluðu fólki að
gagni, eru einnig til hægðarauka fyrir
fjöldann.
Félög fatlaðra á Norðurlöndum hafa um
alllangt skeið unnið að því að ná samstarfi
við þá, sem að skipulagsmálum vinna, til
þess að koma á umræddum endurbótum.
Hefur málaleitan þeirra víða verið vel
tekið af bæjar- og sveitarfélögum og er
gaman að minnast á nýmæli eins og það,
að í nágrenni blindraheimilis Stokkhólms-
borgar hafa verið tekin í notkun umferða-
hljóðmerki, samhliða ljósmerkjum, og í
nokkrum samkomuhúsum er hátalarakerfi
fyrir heyrnardaufa. í Finnlandi hafa
nokkrar stórverzlanir komið fyrir sérstök-
um rennibrautum, sem ætlaðar eru hjóla-
stólum og barnavögnum.
Allt eru þetta liðir í þeirri áætlun að
gjöra tilveru fatlaðs fólks eins eðlilega og
unnt er. Þær takmarkanir, sem hver fatl-
aður maður verður að semja sig að, eiga
eingöngu að vera vegna fötlunarinnar, þær
á ekki að þurfa að rekja til ytri aðstæðna,
svo sem óhentugs húsnæðis, lélegra at-
vinnuskilyrða og umferðavandamála.
Þegar málum verður svo komið hér á
landi, að endurhæfing og bætt umferða-
skilyrði haldast í hendur, þá verður jafn-
framt lagður grundvöllur að því að sem
flestir einstaklingar geti orðið sjálfbjarga
þjóðfélagsþegnar.
,,Ert þú þeirrar skoðunar, að hjónaband
sé eins konar happdrætti?“
„Nei, alls ekki. Það er þó ailtaf einhver
vinningsmöguleiki í happdrætti".
Efnafrœðiprófesor: „Hvaða samband
leysir fljótast upp gull?“
Nemandinn: „Samband karls og konu“.
Langt nafn: „Því miður, kæri vinur, en
af óvæntum og óviðráðanlegum ástæðum,
sem með engu móti verða umflúnar, verð-
ur mér ómögulegt að koma til þín og spila
við ykkur í kvöld“.
„Þetta var heldur en ekki langt nafn á
konunni þinni!“
SJÁLFSBJÖRG 29