Bjarmi - 01.06.2017, Síða 34

og löngunin óx eftir að fá að þjóna Drottni.
Um aldamótin samþykkti kirkjan að
bjóða upp á það sem kallast Special
Ordination Course, sem var sérstakt
hraðnámskeið fyrir presta. Ástæðan
var vöxtur starfsins og aukin þörf fyrir
presta þar sem kristniboðunum hafði
fækkað. Þörfin fyrir fleiri presta var orðin
brýn. Venjulega fara prestar í fjögurra ára
prestaskóla í suðvesturhluta Keníu. Við
fengum að taka okkar nám á svipaðan hátt
og predikunarnámið og vorum að því loknu
með um tveggja ára nám. Við fengum
m.a. kennara frá prestaskóla kirkjunnar í
Matongo sem kenndu okkur. Ég var síðan
vígður prestur ásamt fleira fólki sem tók
þátt í þessu námskeiði.
Hvað tók þá við?
Ég var sendur til starfa í hlíðum Mt. Elgon,
meðal Sabot-þjóðflokksins, en það starf
var nýtt á vegum kirkjunnar. Þar hafa síðan
vaxið fram sex söfnuðir og starfið gengur
vel. Þetta var hluti af útbreiðsluverkefni
kirkjunnar sem hófst einnig um aldamótin
og hafði sem markmið að ná enn lengra
út en áður, einkum til jaðarsvæða Þókot-
héraðs og út fyrir héraðið til annarra
þjóðflokka.
Og síðan varst þú beðinn um að
stýra útbreiðsluverkefninu?
Já, þegar kristniboðarnir sem höfðu sinnt
því voru farnir, var ég beðinn um að taka
að mér að halda utan um þetta starf.
Útbreiðsluverkefnið er mjög mikilvægt. Allir
eiga að fá að heyra fagnaðarerindið um
Jesú. Við horfum annars vegartil afskekktra
staða innan Pókothéraðs, þar sem ekkert
kirkjustarf er rekið og hins vegar út fyrir
héraðið til annarra svæða og þjóðflokka.
Þar má nefna Sabot sem ég nefndi áðan og
er ekki lengur hluti af verkefninu, en einnig
starf kirkjunnar meðal Túrkanamanna
norður af Pókot og Baringo sem er Austur-
Pókot og Marakwet, á jaðri héraðsins
sömuleiðis. Útbreiðsluverkefnið nær einnig
inn í Úganda, en þar búa um 140 þúsund
Pókotmenn sem landamærin aðskilja frá
Keníu. Starfið þar er í góðum vexti. Dæmi
þar um er að Skúli skírði rúmlega 100
manns þar fyrir tveimur árum. Á einum
staðnum hefur söfnuðurinn byggt upp
kirkju úr múrsteinum og fengið stuðning
fyrir bárujárni frá Kristniboðssambandinu.
Fyrir það viljum við líka þakka kærlega.
Gengur starfið alls staðar vel?
Því miður hafa verið ýmis vandamál á
vegi okkar. Það stærsta er þjófnaður á
nautgripum, þ.e. einhverjir fara frá einum
þjóðflokki til annars að nóttu til að ræna
þar nautgripum. Oft hefur komið til átaka
og fólk verið drepið á báða bóga og síðan
eru hefndarleiðangrar og þetta tekur seint
enda. Spennan vex og öryggisleysi og
tortryggni hamla daglegu lífi fólks. Sem
betur fer höfum við séð þetta breytast,
ekki síst með því að fólk verður kristið
og afhendir yfirvöldum vopnin sín. Áður
var spenna milli Pókotmanna í Keníu og
Karamoja í Úganda. Þar er nú friður. Eins
milli Turkanamanna og Pókotmanna. En
því miður er vaxandi spenna milli Pókot
og Marakwet sem hefur hamlandi áhrif á
starf okkar þar. Ég fékk einmitt fréttir af því
nú eftir að ég kom hingað til íslands. Við
höfum séð hvernig hlutirnir breytast þegar
34 | bjarmi | júní 2017