Editiones Arnamagnæanæ. Series B - 01.06.1965, Blaðsíða 22

XVIII
Indledning
Grundtvig har, som det synes i áret 1866, hen-
vendt sig til Guðbrandur Vigfússon, der i dette ár
bosatte sig i Oxford, og dels spurgt om et hánd-
skrift af Hávamál (uden tvivl MS Bor. 100, som
Finn Magnusen i kataloget havde betegnet som “ex-
emplar vetustum”), dels vistnok bedt om en afskrift
af visehándskriftet eller i hvert fald antydet at en
sádan vilde være ham kærkommen. G.V.s svar 2.jan.
1868 (DFS 65, bl. 179-80) er hvad sidstnævnte punkt
angár lidet imodekommende, idet han henviser til
sin travlhed ved fuldforelsen af den islandsk-engel-
ske ordbog (der udkom 1874). G. V. nævner forst
Grundtvigs brev, “eg má segja frá í hittiðfyrra”, og
“Hávamálahandritið”, som han frakender enhver
værdi. Derefter fortsættes: “Um Fornkvæða hand-
ritið er mér ókunnari sagan, á því eru um tuttugu
kvæði hvaraf flest eru prentuð í ykkar Jons S’.
safni, en handritið í Brit. Museum er miklu fjöl-
skrúðigra, og hefir nálægt 70 kvæði; þetta mun þó
allt kynjað frá Ögrsbókinni [der má menes vise-
hándskriftet fra Vigur], en upp á þetta þori eg þó
ekki að sverja sem um Edduna. Að skrifa upp handrit
hefi eg mjög lítinn tíma aflögu, af því eg hefi sjálfr
mikið og vandasamt verk á hendi, og okkar dýri
vin Konráð skilið mér þar eptir nóg verk um mína
daga, nóg til að gjöra mig ódauðlegan, ef því er vel
af lokið, og nóg til að taka af mér lífið áðr en hálfnað
sé; en mér er þó það verk nú Ijúft síðan eg fékk
frjálsar hendr, og eg kom hingað til Oxford, hvar
eg uni mér bezt minnar æfi, hvert eg ber hér mín
lúin lexicographisk bein veit sá sem mínum högum
og hamingju ræðr; en eg vona þó að svo verði”. —
Med “handritið í Brit. Museum” menes tydeligvis
Add. 11.177; af Grundtvigs understregning og en
pátegning pá brevet ses, at oplysningen om dette
hándskrift særhg har interesseret ham, og muligvis