Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - mai 2020, Síða 30

30
kossar í þessari búð." Ég man að
hann leit á mig og hló en náði þessu
alveg og fór og keypti kossana.
Ekkert löngu seinna var ég í sumar-
vinnu við að passa son þeirra hann
Leó.
Strákunum hans Láka man ég vel
eftir. Þeir gengu alltaf framhjá
Hverfisgötu 11 og beygðu upp
brekkuna við Aðventistakirkjuna.
Láki og Guðrún eignuðust 7 stráka
og 3 stelpur á 13 árum og auk þess
átti Guðrún dóttur fyrir. Það hefur
verið nóg að gera við að taka til
nesti á því heimili því helst man ég
eftir drengjunum og Láka koma úr
vinnu með nestisbox í hendi. Ein
minning af Andrési bróður þeirra,
sem er reyndar ekki á myndinni,
er líka skýr. Andrés kom inn í Kaup-
félagið, vefnaðarvörudeildina, þar
sem Jóhanna réði ríkjum. Hann
var hress og kátur og greip brjósta-
haldara sem þar var í kassa á borði
og setti á sig. Sprangaði svo um
búðina, söng og trallaði við lítinn
fögnuð Jóhönnu en mér til mikillar
ánægju.
Nafna mín Jóna Aðalbjörns,
mamma Kolbrúnar Þorsteins, er
mér í ljósu minni. Hún bjó ásamt
sínu fólki á Hverfisgötu 3 niðri hjá
Jóni syni sínum skíðakappa og
Öbbu konu hans. Hún var allajafna
mjög hress og kát en þegar eitthvað
bjátaði á sagði hún: "Jesús minn
almáttugur góður guð á himnum."
Þetta nota ég oft. Hún Jóna var
mikill bakari og gerði alveg ægilega
góðar súkkulaðikökur fyrir jólin.
Átti nokkra bauka af þeim í búrinu
við útidyrnar. Hún var svona nokk-
uð óspör á þær, en ef löngunin kall-
aði þá rötuðum við Jóna dóttur-
dóttir hennar alveg í búrið.
Margrét Jónsdóttir, Gréta, er dóttir
Jóns bratta (frá Brattavöllum á Ár-
skógsströnd) og Kristjönu, Stjönu
bratta. Ég kom stundum í eldhúsið
hjá þeim á Lindargötunni, alltaf
hlýtt og notalegt þar við kolaelda-
vélina. Kristjana kom öðru hvoru
heim til okkar í kaffi og spjallaði
um daginn og veginn. Einn daginn
kom hún heldur betur færandi
hendi með tvær peysur sem hún
hafði prjónað handa mér. Önnur
peysan var dökk með mynsturbekk
en hin hvít með tveimur bláum lit-
um. Ótrúlega flott á því og ég á
fyrstu sporum gelgjunnar var mjög
ánægð með þær.
Emilía, Milla á Steinaflötum, var
alin upp hjá móðurforeldrum sín-
um, Geirlaugu og Sveini. Ég kom
þar ekki oft en ein minning skaut
upp kollinum. Frekar mikil ókurt-
eisi í þessari litlu minningu en ég
læt hana flakka, ég var bara krakka-
kjáni. Líklega hef ég verið að selja
merki eða bera út blöð en mér var
boðið inn og ég man að ég settist
á rúm í herbergi inn af eldhúsinu.
Geirlaug bauð mér kaffi sem ég
þáði, hafði trúlega aldrei smakkað
Barnapían með Leó Minnýjar-
og Ólason. (1958)
það áður en hefur líklega fundist
fullorðinslegt að þiggja það. Mér
fannst þetta ekki góður drykkur
en kunni ekki við að segja það. Ég
kom auga á kopp undir rúminu og
þar endaði kaffið. Ótrúlegt hvað
dúkkar upp í hausnum á manni.
Tóta (Þóra) Jóns og hennar fjöl-
skylda bjuggu við hliðina á Láka,
Guðrúnu og börnum á Háveginum
og áttu því leið fram hjá Hverfis-
götu 11 daglega. Foreldrum hennar
man ég vel eftir. Jóni sem stikaði
stórum á leið heim úr vinnu og
Oddnýju sem tók að sér að sníða
og sauma. Hún sneið allmarga kjóla
og kápur á okkur systur og mamma
saumaði. Við fórum til hennar í
undirbúningnum og einhvern veg-
inn finnst mér að hún hafi alltaf
verið að steikja kleinur eða baka.
Una flutti snemma suður en bjó
áður á Lindargötunni hjá móður
sinni Maju Ben og Jóhanni manni
hennar ásamt börnum þeirra. Við
Jóhanna dóttir þeirra vorum oft
saman. Í kjallaranum hjá þeim var
að okkar mati fjársjóður. Kassi með
amerísku tyggjói Wrigleys Spear-
mint, gulir pakkar, hvítir pakkar og
gænir pakkar. Hvaðan þeir komu
vissum við ekki en hvert þeir fóru
vitum við. Gulur var í uppáhaldi.
Þær Sumarliðadætur voru fluttar
þegar ég man eftir mér en þegar
myndin var tekin bjó þeirra fjöl-
skylda á Hverfisgötu 7. Ég vissi af
þeim síðar á Suðurgötunni því
Aldís mamma þeirra keypti Al-
þýðublaðið sem ég bar út.
Börn Vilbergs og Rósu eru öll í
þessu boði og ég man þau vel í
húsinu við Jónstúnið. Allir þekkja
frægan skíðaferil Jonna sem vann
öll mót, ef hann datt ekki eins og
gárungarnir sögðu.