Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - okt. 2020, Side 7

Siglfirðingablaðið 7
múrarann, það var heilmikið pukur því færri fengu
en vildu.
(Leikið látbragð. Hann gengur um með pípu).
Þó þetta sé bæði nálægt og bjart í minningunni þá
er samt langt síðan, svo langt að ég held að það hafi
verið nýbúið að finna upp hjólið, að minnsta kosti
voru hjólbörur það tæknivæddasta á staðnum.
Öll steypan var hrærð með skóflum á stórum trépalli
fyrir ofan hús og var sandurinn í hana sigtaður með
stóru handsigti sem tveir menn rugguðu á milli sín.
Síðan var steypan flutt í hjólbörum eftir skábrautum
utan á uppslættinum og hellt ofan í mótin.
Þetta var alveg æðislegt sumar alltaf sól og rífandi
gangur í byggingu nýja hússins - yndislegt- og ekki
einu sinni vegur þangað heim. Öllu sem þurfti með
var þrælað upp Ólatúnið og svo druslað upp á lóð
með ærinni fyrirhöfn.
Vegurinn kom árið eftir, ef veg skyldi kalla, hann
hefur aldrei verið almennilega kláraður.
Seint um haustið var svo flutt í húsið og þann 16.
des.´48 fæddist svo myndargaur, sonur númer tvö,
hann Magnús.
Þetta sumar var ég eitt sinn að koma með mömmu
út úr Apótekinu, þegar að henni víkur sér maður
og segist vera organistinn í kirkjunni og hafa frétt
að hún hafi góða söngrödd. Hvort hún vilji ekki
koma á kóræfingu um kvöldið og reyna. Hún verður
bæði glöð og hissa og sló til. Þarna varð upphaf að
söngferli hennar og heimsfrægð norðan heiða. Sem
ekkert lát hefur verið á og stendur enn.
Ekki lét Anna kirkjukórinn nægja, sem ekki var von,
annan eins fítónskraft hef ég ekki þekkt hjá nokkurri
manneskju. Hún var líka í Leikfélagi Siglufjarðar,
og meira að segja formaður þess um árabil, í
Slysavarnafélaginu, Kvenfélaginu, Systrafélagi
sjúkrahússins og æskulýðsfulltrúi bæjarins. Ef það
hefði verið sinfóníuhljómsveit á staðnum þá hefði
hún örugglega verið í henni líka því hún lét sig
ekki muna um að vera í Tónlistarskólanum í tvö ár.
Eins og á þessu má sjá þá hefur hún átt mjög bjarta
framtíð að baki. Geri aðrir betur!
Hún var ekki í karlakórnum Vísi, Skúli og pabbi
voru þar. Ekki heldur í Barnastúkunni Eyrarrós no.
68, við krakkarnir fengum að njóta okkar þar.
Oft mátti heyra gjalla um húsið.
(Anna stendur við að hræra í potti og þylur leikrullu,
t.d. úr Fjalla - Eyvindi.) Kallar hátt: „Anna Gígja, þú
verður að passa Magga, Stínu og Píu í kvöld, ég þarf
að fara á leikæfingu.“
Eða: „Elskurnar mínar þið verðið að vera stillt í
kvöld ég þarf á kóræfingu.” (Prjónar)
Samt sem áður var hún fyrst og fremst móðir og
frábær húsmóðir. Svo var hún úrvals garðyrkjukona,
saumakona og prjónakona. Þessi kvenskörungur lét
sig ekki muna um að eignast þrjú börn til viðbótar
við þau sem áður eru talin. Kristín fæddist 30. sept.
1950, (biddjar ún enn, sagði Maggi þegar Stína grét).
Filippía Þóra er fædd 2. sept. 1953
Þorsteinn er langyngstur og fæddur miklu seinna,
eða þ. 16. sept. 1962.
(Í hvert sinn er nýtt barn bætist við söguna þá er komið
með einhverja fígúru á sviðið t.d. bangsa, tröll, eða
bara dúkku.)
Ekki var Guðbrandur síður duglegur og hafði mörg
járn í eldinum við að afla heimilinu tekna, því
ekki nægði eitt starf til að sjá svo stórum barnahóp
farborða og byggja hús líka, ó nei. Guðbrandur
kenndi fulla kennslu við Gagnfræðaskólann og
einnig við Iðnskólann og var þar skólastjóri um
tíma. Á sumrin stóð hann í Áfengisversluninni á
daginn og seldi brennivín með meiru. Á kvöldin
brá hann sér í lögguna og stakk kúnnum dagsins
í steininn. Á sunnudögum var Brandur svo
næstum því prestur þessa sama fólks því hann var
meðhjálpari í kirkjunni. Þess á milli voru tekjurnar
drýgðar með skrautritun og bókbandi fyrir fólk og
prentsmiðjuvinnu, að ógleymdu tollþjónsstarfi á
Siglufirði og eitt sumar á Seyðisfirði.
Einhvern veginn tókst honum samt að vera heima
og ala krakkaskarann upp með smáflengingum og
þess háttar þegar þurfti og sinna fræðistörfum og
áhugamálum sínum. Blessuð sé minning hans.
Nú þegar pabbi er allur og mamma flutt suður þá
hef ég mestar áhyggjur af því að allt menningarlíf
hér í bæ leggist af og ekki verði boðið upp á neitt
nema vídeó og kannski stöku messu.
Samið í Reykjavík vorið 1995.