Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2019, Blaðsíða 8

Siglfirðingablaðið8
Poppað á Sigló
- fjórði hluti
Hljómsveitin FRUM.
Hér birtist fjórði hluti framhalds­
sögunnar næstum því endalausu
um unglingahljómsveitirnar á
Siglufirði sem þar störfuðu og
lifðu mislengi fyrir hálfri öld eða
svo. Mesta púðrið fer að þessu
sinni í frásagnir af hljómsveitinni
Frum sem varð heldur lífseigari en
spár gerðu ráð fyrir í upphafinu
og því sem síðan tók við í beinu
framhaldi af þeirri útgerð. Hún
var þó alls ekkert endilega betri
eða verri en mörg önnur bönd
sem fá minni umfjöllun, heldur er
ástæðan sú að sá sem þetta skrifar
var innvígður og innmúraður í
bandið nánast frá upphafi til loka,
og hefur einfaldlega frá meiru að
segja en því magni fróðleiks um
sambærilegt efni sem safnast hefur
frá öðrum. Vona að lesendur virði
þetta við mig.
Dag einn þegar ég átti leið
um Lindargötuna sá ég Braga
Magg horfa á húsið með athygli
og sýndist mér hann ansi
glottuleitur. Við tókum tal saman
og hann spurði hver væri hug­
myndafræðingurinn að þessum
utanhússskreytingum. Ég sagði
honum það og hann benti þá
á áletrunina RAT SALAT og
hló við. Í framhaldinu hefur
hann teiknað þessa sögulegu
mynd. Glaumbær. Um líkt
leyti og gömludansabandið
Miðaldamenn var stofnuð af
þeim Magnúsi Guðbrands,
Þórði Kristins og Bjarka Árna,
(Sturlaugur bættist þó fljótlega
við), varð unglingahljómsveitin
Frum til eða um haustið 1971.
Þar komu að þeir Guðni Sveins,
Biggi Inga, Viðar Jóhanns og
Gummi Ingólfs. Þannig skipuð
spilaði hún á einu unglingaballi í
Allanum, en fljótlega höfðu þeir
félagar samband við undirritaðan
og buðu mér að slást í hópinn.
Ég þáði það með þökkum, ekki
endilega vegna þess að ég tryði að
framtíð og frama sveitarinnar sem
þó lifði lengur og gerði meira en
ég hafði búist við í fyrstu. Það var
eiginlega miklu meira spennandi
að tilheyra hópi unglinga sem
hafði aðgang að “Glaumbæ,”
æfingahúsnæðinu sem varð með
tímanum eins og félagsmiðstöð
okkar í bandinu ásamt sérvöld­
um gestum okkar. Þarna var
hangið flest kvöld hvort sem
voru haldnar hljómsveitaræfingar
eða ekki, og ekki var óalgengt
að inni væri mikill glaumur og
gleði langt fram eftir kvöldum.
Það kom jafnvel fyrir að það var
örlítið sýslað með göróttar veigar
ef vel stóð á og ljósin deyfð, þó
svo að grúppíurnar sem vöndu
komur sínar á staðinn væru
auðvitað bara vel upp aldar,
gáfaðar og skemmtilegar stelpur.
Og svo máttum við strákarnir
líka bara þakka fyrir að þær vildu
umgangast okkur því ekki vorum
við allir einhverjir eðaltöffarar.
Það var kaupmaðurinn Gestur
Fanndal sem átti húsið og lánaði
okkur það til afnota þar til það
yrði rifið sem stóð til að gera
innan tíðar. Sennilega hefur
hann haft einhvern pata af því
að þarna væru nú ekki haldnir
neinir skátafundir og mætti eitt
laugardagskvöld í nokkurs konar
eftirlitsferð. Við vorum einmitt
nýbyrjaðir að væta kverkarnar
lítillega, en til allrar hamingju
var læst svo við urðum gestsins
varir í tíma og það rann snarlega
af okkur þegar við vissum hver
var þar á ferð. Gestirnir földu sig
uppi á lofti og hafa eflaust ekki
þorað að anda og við opnuðum
fyrir húseigandanum sem gekk
rakleiðis á mitt gólf og hnusaði
út í loftið. “Hvaða lykt er þetta?”
Stemningin virtist afslöppuð
á yfirborðinu þó við værum
allir verulega stressaðir undir
niðri, en Guðni var fljótur til
og var þegar farinn að nudda
gítarhálsinn með einhverjum klút.
“Strengjavatn” svaraði hann að
bragði og bætti því við að efnið
fáist í apótekinu og sé notað til
að hreinsa gítarstrengina. Við
hinir vorum eins og festir upp á
þráð, lögðum ekkert til málanna
og biðum eins og dæmdir
sakamenn eftir því sem verða
vildi. Gestur horfði rannsakandi
í kring um sig í herberginu þar
sem englar, djöflar og alls konar
furðuverur flögruðu um veggi
og loft. Þá voru líka skráðar upp
um allt og út um allt, ýmiss konar
frasar og áletranir af misjafnlega
gáfulegu og smekklegu tagi. Það
var skreytingameistarinn Birgir
Ingimarsson sem hafði staðið fyrir
því og utan á suðurvegg hússins
var öllum þeim sem komu
gangandi norður Lindargötuna
boðið upp á Rottusalat og víst er
að ekki voru allir í hverfinu sáttir
við skreytingarlistina og hávaða­
samt atferlið sem fylgdi okkur
Hljómsveitin Frum í Nýja Bíó hjá vini
okkar Oddi Thór að safna fyrir bágstadda
Vestmannaeyinga. Ljósmyndina tók Björn
Sveinsson