Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2019, Blaðsíða 9

Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2019, Blaðsíða 9
Siglfirðingablaðið 9 “Glaumbæingum.” Gestur hvarf þó fljótlega á braut eftir að hafa gert minni háttar athugasemdir við eina áletrunina innan dyra, en við þóttumst hafa sloppið vel fyrir horn í þetta skiptið. Þegar hann var farinn komu stelpurnar úr felustað sínum og voru mjög órólegar vegna þessarar óvæntu uppákomu svo að öll hersingin hélt áleiðis niður á Rauðkubryggju til að taka nokkrar sveiflur í kaðlinum. Þegar við nálguðumst svæðið fóru einhverjir að greikka sporið því það gat aðeins einn sveiflað sér í einu og hver vildi ekki verða fyrstur? Þegar við komum niður eftir var enginn á bryggjunni en kaðallinn hékk letilega þráðbeint niður og það var engu líkara en að hann væri að hvíla sig fyrir þau átök sem í vændum voru. Þeir sem komu fyrstir fram á bryggjusporðinn horfðu vandræðalega á kaðalinn því bilið var á þriðja metra að honum frá bryggjubrúninni. Það þurfti því helst að reyna að krækja í hann með einhverju móti en ekkert var þarna sem nothæft gat talist til slíkra hluta. Það er því ekki fyrr en Óskar kemur aðvífandi að eitthvað fer að gerast, því hann stikaði fram Rauðkubryggjuna svalur og ákveðinn, dró annað augað í pung og læsti miði á kaðalinn. Án þess að hika stökk hann fram af bryggjunni og hugðist fanga hið eftirsótta leikfang okkar og verða þá í leiðinni fyrstur til að nýta sér það. En vegna ástandsins sem var ríkjandi í höfðinu á rótaranum, þá hefur hann ef til vill séð fleiri en einn kaðal því hann rétt snerti hann og sökk á bólakaf í sjóinn við mikil fagnaðarlæti okkar hinna sem fylgdust spennt með atburðarrásinni. Snerting hans við kaðalinn gerði það hins vegar að verkum að hann hreyfðist eins skott á ketti þegar eigandi þess verður fyrir áreiti. Það dugði til þess að einhver á bryggjunni náði kaðlinum og skemmtunin gat hafist. Allt hinum hundblauta Óskari að þakka. Af honum var það hins vegar að segja að hann svamlaði til lands og tók síðan stefnuna beinustu leið heim en var mættur aftur innan hálftíma til að taka þátt í áframhaldandi gleði, og í annað sinn uppskar hann þá fögnuð viðstaddra það kvöldið. Fyrsta alvöruballið. Hinni kennari gerði góðlátlegt grín að okkur Guðna sem vorum þá í fjórða bekk í Gaggó og ætluðum að halda alvöru 16 ára ball uppi á Krók. Honum fannst við ef til vill vera full blautir á bak við eyrun til þess að takast á við slíkt alvörumál enn sem komið var, og líklega hefur hann nú haft eitthvað til síns máls. Umræðan fór fram í enskutíma á föstudeginum sem við áttum Bifröstina pantaða á okkar reikning og ábyrgð. Við vorum auðvitað ekkert nema stál heppnir, því húsið fylltist af fólki og við spiluðum öll lögin sem við kunnum fjórum eða fimm sinnum það kvöldið. Síðan gerðum við upp og fórum svo heim og sváfum allan sunnudaginn. Á mánudegi vildi Hinni halda síðan gríninu áfram og spurði glottuleitur hvort einhver hefði komið á ballið, en við svo hafa verið. Hann spurði þá hvort við hefðum fengið eitthvað greitt fyrir verkið og brosti flírulega. Við sögðum honum að svona lagað væri unnið upp á hlut og nefndum töluna sem kom í okkar part og þá hætti Hinni alveg að brosa en spurði hneykslaður hvort okkur þætti það í alvörunni sanngjarnt að við gutlararnir sem værum algjörir byrjendur á okkar sviði fengjum sömu laun fyrir eins dags vinnu og hann fengi fyrir næstum því heilan mánuð í fullu starfi sem kennari. Við áttum svo sem engin svör við því, en vorum auðvitað hinir borubröttustu. Það lak út úr mér í framhaldinu að svona virkaði nú einkaframtakið stundum, en Hinni kunni síður en svo að meta slíkt svar og auð­ vitað hefði ég nú betur haldið kjafti þá sem oftar. Auglýsingin í sjoppunni hjá Matta. Sumarið 1972 vorum við að spila flestar helgar þó svo að eftirtekjan væri ekki alltaf í samræmi við fyrirhöfnina. Einhverju sinni eftir æfingu stóðum við inni í Pósthússkotinu, röbbuðum saman og horfðum á sveitunga okkar sækja Moggann sinn í sjoppuna til Matta. “Af hverju setjum við ekki ballauglýsingar þarna?” Biggi trommari og auglýsingagúrú spurði bæði sjálfan sig og okkur, en við sem minna vissum um auglýsingar og markaðssetningu áttum svo sem engin svör. Við vorum bókaðir á Ketilásnum næstu helgi og nú var kominn miðvikudagur og tímabært að láta vita af því hvað yrði í boði Auglýsingin hjá Matta sem særði blygð­ unarkennd einhverra bæjarbúa. Ljósmyndina tók Steingrímur Kristinsson.

x

Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni
https://timarit.is/publication/627

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.