Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2013, Síða 50

una á kasthjólinu og leyfði fiskinum að sigla hægt frá landi án
þess að beygja stöngina svo Lalli tæki ekki eftir neinu.
„Hvernig ferðu að því að setja í alla þessa fiska?“
„Æ, þetta er bara einhver hundaheppni,“ svaraði ég. „Já,
þetta eru líka óttalegir tittir. Þeir eru miklu stærri í Hraunvötn-
unum.“ „Já, það er varla að taki því að hirða þetta,“ laug ég til
að samsinna manninum. „Þú vilt kannski eiga tvo?
Ég hef ekkert með þetta að gera.“ „Nei, ég vil ekki
sjá þetta!“ hrópaði vinurinn. „Ég ætla upp í Hraun-
vötn þar sem eru þó almennilegir fiskar.“
„En viltu ekki hafa Meppsins með þér?“
„Nei, þetta er smáfiskaspúnn!“ hreytti
Lalli út úr sér og svo heyrði ég hann bölva
og ragna þar sem hann gekk til baka eftir
bakkanum. Gott ef hann var ekki ennþá
að þjösnast á orðinu „andskotinn“
þegar hann settist undir stýrið á bíln-
um sínum og ók á braut í loftköstum.
Nú herti ég á bremsunni og dró síð-
asta urriðann í land. Ég þræddi fisk-
ana sjö upp á snærisspotta og ákvað
að leggja mig á bakkanum í sumar-
blíðunni.
3.
Svo var það á að giska 25 árum síðar
þegar ég var við veiðar í norðlenskri sjó-
bleikjuá, að dæmið snerist við: Nú var
komið að mér að halda ró minni og nú stóð
upp á félagann að sýna háttvísi og hluttekn-
ingu yfir gæfuleysi mínu. Segir nú frá því.
Ég mætti borubrattur í veiðikofann kvöldið
fyrir veiði með allar mínar bestu veiðiflugur, fínustu
stangirnar og einbeittan veiðivilja. Gústi vinur minn kom
með svipað hugarfar, glotti við tönn og sagði mér í óspurðum
fréttum að hann hefði veitt alveg svakalega vel það sem af væri
sumri.
„En hvernig hefur þér gengið?“ spurði hann síðan sposkur.
„Æi svona og svona. Ég fékk nokkrar í Ólafsfjarðará.“
„Nokkrar? Hvað margar?“
„Átta.“
„Átta?! Við fengum 44 á hálfum degi,“ gólaði Gústi, hló
hrossahlátri og sló svo hressilega í bakið á mér að ég hellti sjóð-
heitu kaffi yfir tærnar á mér. Ég fann það strax morguninn eftir
að veiðigyðjan var ekki með mér. Það var eitthvert angur í
hausnum á mér, hugsanirnar flæktust hver um aðra um leið og
flugulínan fór öll í einn hnút. Ég gat bara ekki einbeitt
mér, gat ekki hugsað skýrt. Eina orðið sem rataði
fram á varir mér var „andskotinn“. Við veiddum
hvor sinn hluta árinnar og að lokinni fyrri
vaktinni kom ég að Gústa heima í kofanum
að gera að nokkrum nýrunnum sjóbleikj-
um.
„Hvað fékkstu margar?“ spurði hann
án þess að heilsa.
„Enga,“ svaraði ég. „Djöfulsins
aumingi ertu, maður. Áin er smekkuð
af fiski!“
„Þetta eru fallegir fiskar hjá þér,“
sagði ég með súrt bragð í munninum.
„Já, maður verður að hafa eitthvað í
puttunum sínum til að fá þá til að
taka,“ gjammaði Gústi.
„Já, þú ert frábær veiðimaður,“ hvísl-
aði ég með saman bitnar varir.
Að loknum sólríkum degi við ána
hafði ég engum fiski landað en Gústi var
kominn með heilan helling af feitum og
silfruðum sjóbleikjum.
„Þú ert glataður veiðimaður,“ sagði hann og
bað um að fá lánaðan frauðplastkasssann minn
undir aflann sinn því kassinn hans var orðinn stút-
fullur.
„Kannski þú ættir bara að snúa þér að golfinu,“ hló hann
hátt og selbitaði mig í kinnina.
„Já, kannski,“ tuðaði ég niðurlútur og rembdist við að brosa.
„Heyrðu, þú vilt kannski þiggja af mér tvær bleikjur svo þú
komir ekki alveg tómhentur heim?“ spurði Gústi þá og otaði að
mér tveimur fiskum svo slorið af þeim lak yfir peysuna mína.
„Já, þakka þér fyrir, það er fallega boðið,“ sagði ég þótt mér
væri það þvert um geð að þiggja fiska sem annar hafði veitt.
„Ekkert mál, gamla fiskifæla,“ hló hann og sló mig létt í
magann.
„Takk, stórveiðimaður,“ sagði ég og tók við fiskunum.
4.
Þannig er þetta með hógværðina og hluttekninguna. Stundum
er snúið að samgleðjast öðrum og stundum er erfitt að sýna
samhygð og skilning:
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Við Gústi höfum ekki veitt saman síðan í sjóbleikjuánni
forðum daga þegar hann veiddi eins og berserkur og gerði það
sem hann gat til að gera lítið úr félaga sínum, mér. Auðvitað
ber ég engan kala í brjósti mínu til hans – en aftur verður mér
hugsað til siðareglna
Ármanna þar sem segir:
Ármaður virðir:
Íþrótt,
Bráð,
Land og
Annan mann
Grobb er ekki veiðigleði.
50 – Sjómannablaðið Víkingur
Bleikjur
úr Ólafsfjarðará.