Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2013, Síða 54

54 – Sjómannablaðið Víkingur
Í bókinni Skagfirskar skemmtisögur 3, eftir Björn Jóhann
Björnsson blaðamann, er að finna margar bráðsnjallar
sögur. Hér á eftir verður gripið niður í bókina:
Í gamla daga tíðkaðist að krakkar gengu í hús á Króknum og
seldu Sjómannadagsblaðið á sjómannadaginn. Þar á meðal var
Hjalti Jósefs. Hjalti bankaði m.a. upp á í Græna húsinu hjá
Sveini blinda Ingimundarsyni og bar upp erindið, kurteisin
uppmáluð.
„Viltu ekki kaupa af mér Sjómannadagsblaðið, Sveinn minn?“
„Ég get nú ekki lesið þetta,“ sagði Sveinn, en Hjalti gaf sig
ekkert:
„En þú getur þá alltaf skoðað myndirnar!“
*
Kynlegir kvistir voru margir á Króknum fyrr á tíð. Einn
þeirra var kallaður Stebbi boli. Þótti honum sopinn góður og
gat orðið hamslaus af bræði og lent í slagsmálum. Hann var
hægur og stirður í hreyfingum, smámæltur með tilheyrandi s-
hljóðum og gerði skondnar vísur, sem sjaldnast voru eftir
ströngustu bragarháttum.
Stebbi réri stundum með öðrum og gerðu þeir grín að hon-
um fyrir að geta ekki staðið í bátnum og migið út fyrir borð-
stokkinn eins og þeir. Stebbi tók sig ekki hátíðlegar en svo að
hann fór með þessa vísu af tilefninu, með sínum hætti:
Ég piþþa þegar mér er mál
útá þjóinn djúba.
Jamm og jamm og jamm og já,
þó að ég þuvvi að krjúba.
Þeir Hjálmar í Hólkoti og Einar
nokkur Hallsson áttu vöruskipti á
Hofsósi einn daginn. Hjálmar
fékk fisk hjá Einari og gaf hon-
um kjöt í staðinn. Seinna hittust
þeir á förnum vegi og Hjálmar
spurði Einar hvort kjötið hefði
ekki bragðast vel.
„Jú, jú,“ svaraði Einar, „og
beinin líka!“
*
Einar Hallsson kom einu
sinni gangandi framhjá félagsheimilinu
Höfðaborg á Hofsósi með grjót í eftirdragi. Nokkrar kven-
félagskonur voru að störfum í félagsheimilinu, m.a. Gunna
Sveinbjörns á Ljótsstöðum sem þekkti Einar vel.
„Hva, ertu nú orðinn endanlega vitlaus, Einar minn?“ sagði
Gunna, „hvað ertu að gera með allt þetta grjót?“
„Þetta er milljóna virði,“ svaraði Einar, „ég sá þetta reka að
landi.“
*
Friðrik hét maður í Fljótum sem bjó í Flókadal forðum daga.
Sagði hann gjarnan veiðisögur og það vel kryddaðar. Fór hann
oftar sem einu sinni á sjó og krækti í stóra og mikla lúðu, var
mestallan daginn að þreyta hana og loksins kom hún upp á yf-
irborðið. Hafði hann aldrei á ævi sinni séð slíka skepnu. Er lúð-
an kom upp í sjólokin tók hún mikla fjörkippi, sleit sig lausa af
önglinum og hvarf í hafið á ný. Síðan sagði Friðrik:
„En á önglinum var grandhöglið og það nægði mér og öllu
mínu fólki í viku!“
*
Í annað skipti setti Friðrik í stóra lúðu, sem honum tókst að
koma upp í fjöruna fyrir neðan bæinn Ysta-Mó. Ætlaði hann að
bíða næsta dags til að gera að lúðunni. Um kvöldið brast síðan
á norðaustan óveður, með svo mikilli og svartri þoku að kýrnar
á Ysta-Mói fundust ekki.
„Þegar ég kom á Mósfjöru morguninn eftir,“ sagði Friðrik,
„þá sá ég hvar Móskýrnar stóðu allar í höm í skjóli undir rafa-
belti lúðunnar!“
Sögur af skemmtilegum tilsvörum Bjarna Haraldssonar,
kaupmanns á Króknum, eru óþrjótandi.
Kona nokkur kom til Bjarna Har og ætlaði að kaupa pott.
Bjarni teygði sig upp í hillu og náði í pott sem þar var og
rétti konunni.
„Þessi pottur er allt of stór fyrir mig,“ sagði hún.
Þá svaraði Bjarni að bragði:
„Það er engin þörf á því að fylla pottinn.“
*
Önnur kona kom til Bjarna til að kaupa stígvél. Skoðaði hún
annað stígvélið en fannst verðið of hátt.
„Þú færð hitt líka,“ sagði Bjarni og brosti!
*
Bjarni fær jafnan til sín marga erlendra ferðamenn. Til þess
að auðvelda tjáskiptin er hann með orðabækur við höndina í
versluninni. Segir hér af ferðamanni sem kom til Bjarna og bað
um eitthvað sem Bjarni skildi ekki. Lét hann ferðamanninn fá
orðabók en þrátt fyrir það lagaðist skilningurinn ekkert.
Kom undrunarsvipur á ferðamanninn sem hristi hausinn, lét
Bjarna fá bókina og yfirgaf verslunina. Þá uppgötvaði Bjarni að
hann hafði óvart látið manninn fá Nýja testamentið!