Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2014, Blaðsíða 33

Sjómannablaðið Víkingur – 33
1.
S
ólin braust fram úr skýjunum yfir
fjallshryggnum handan árinnar og
kastaði blindandi geislum sínum
á breiðuna sem geymdi silunginn. Ég
pírði augun en gulur tökuvarinn hvarf í
gulan glampann og svo var rifið í agnið.
Augnabliki síðar var allt laust. Sólin
blindaði mig, ég gat ekki brugðið við.
Andskotans sólin, sagði ég aleinn í
dalnum en roðnaði síðan upp í hár-
svörð; maður blótar ekki sólinni.
Blessuð sólin elskar allt og allt það.
Spennan yfir þessum eina fiski sem tók
loksins rétt áður en vaktinni átti að
ljúka, flæddi um brjóstkassann og það
var eins og örlaði á náladofa í fingur-
gómum. Andskotinn, bölvaði ég aftur
og horfði með afsökunarglotti á blind-
andi sólina í gegnum polaroid-gleraug-
un.
Og þá uppgötvaði ég að ég var farinn
að troða marvaðann á ökkladjúpu vatn-
inu við bakkann, litlar steinvölur veltust
um stígvélaða fæturna, mjaðmirnar hnykktust til eins og á
endurfæddum Presley og ég var kengboginn í hnjánum. Þegar
ég varð fisksins var hafði ég sumsé steingleymt því að mér var
alveg hrikalega mikið mál að míga. – gjörsamlega í spreng.
Ég tók þessi tvö skref upp á bakkann og leit á úrið. Kortér í
eitt. Og þá var eins og þrýstingurinn á þvagblöðruna minnkaði
ofurlítið. Þetta hlyti að mega bíða til klukkan eitt. Það var ekki
víst að fiskurinn biði lengi eftir veiðimanninum, það var aug-
ljóst að bleikjuna langaði í púpuna mína – og þá brá skýi fyrir
sólu, enginn glampi á tökustaðnum lengur. Það var einboðið að
halda áfram að kasta flugunni og láta pissið lönd og leið.
2.
Morgunninn við ána hafði verið góður, þ.e.a.s. ef hægt er að
kalla fisklausa morgna í veiði góða. Ég byrjaði upp við foss en
varð ekki var.
Næsti staður þar fyrir neðan var pakkaður af boltableikju
sem reyndist sýnd veiði en ekki gefin. Annað slagið sá ég glytta
í bleikjutorfu ofan í grængolandi hylnum
en bleikjurnar sem lágu á grynnra vatni
upp við klettavegginn að vestanverðu
freistuðu mín meira, enda líklegri til að
vera í tökustuði.
Tveimur klukkustundum varði ég í
það að horfa á bleikjurnar, kasta púp-
unni minni upp fyrir þær og horfa á
hvernig þær dóluðu hæglátlega undan
þegar púpan barst með straumnum í
áttina að þeim. Þær voru býsna dökkar á
hrygginn og kviðuggarnir orðnir áber-
andi hvítir sem þýðir að hrygningin
nálgast. Það skýrir líklega hversu áhuga-
lausar þær voru um púpurnar mínar því
hvort mundir þú, lesandi góður, frekar
vilja samloku með skinku og osti eða
gott kynlíf? Fiskar af laxaætt eru a.m.k.
þekktir fyrir það að láta tímgun sína og
viðhald stofnsins ganga fyrir öllu öðru
og í því sambandi má minna á að talið er
að laxinn éti ekkert eftir að hann gengur
í ána til að hrygna, hann sé bara að
Ragnar Hólm Ragnarsson
Iss, piss og pelamál
– Sönn veiðisaga –
Blessuð sólin kastar geislum sínum yfir breiðuna og blindar veiðimanninn sem missir sjónar á tökuvaranum
sínum.
Hvað sérð þú margar bleikjur hér, lesandi góður? Þetta er sjón sem æsir sérhvern veiðimann.