Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2014, Blaðsíða 34

hreinsa til í hylnum sínum eða leika sér
þegar hann tekur agn veiðimannsins í
kjaftinn. En nú höfum við gleymt okkur
og erum við komin langt út fyrir efnið!
Eftir að mér varð ljóst að bleikjurnar í
hylnum undir klettaveggnum höfðu
engan áhuga á að kosta lífi sínu til þess
eins að geðjast mér, kvaddi ég þær með
virktum og ofurlítilli eftirsjá. Síðan rölti
ég af stað niður eftir og veiddi hvern
staðinn á fætur öðrum þar til ég var
kominn að fallegri breiðu um mitt svæð-
ið. Þá sló niður í höfuð mér þeirri hugs-
un að ef til vill væri ekki svo galið að
kasta af sér vatni. Það var kominn smá-
stingur í þvagblöðruna. En ég ýtti þeirri
hugsun frá mér, það mátti bíða, þetta var
svo veiðilegur staður og varla nema klukkutími eftir af vakt-
inni.
Einu sinni fannst mér ég sjá tökuvarann kippast aðeins til á
yfirborði árinnar en ég var of seinn að bregða við. Hjartað tók
kipp og ég færðist allur í aukana. Mér sýndist vera að glaðna til
í dalnum og gul sólin að brjótast fram úr skýjunum. Um leið
hafði því miður gul fluga brotist fram úr runnanum sínum og
fór nú að hringsóla í kringum hausinn á mér.
Nú verð ég að viðurkenna að ég er sjúklega hræddur við
geitunga. Ég hef aldrei verið stunginn af þeim, sjö-níu-þrettán,
en mér finnst þeir ógeðslegir og þegar þeir koma nálægt mér
stirðna ég upp og byrja að svitna.
Með stuttu millibili kom þetta kvikindi í námunda við mig
með frekjulegu suði og ógnandi tilburðum en lét sig síðan
hverfa. Ég þerraði svitann af enninu, liðkaði aðeins um stífar
axlirnar og byrjaði aftur að kasta. Sólin kastaði geislum sínum
yfir breiðuna. Tökuvarinn kom fljótandi niður ána og hvarf
síðan inn í ljóshafið andspænis mér. Það var enginn leið að sjá
hann. Nú var rifið í agnið en síðan var allt laust. Ég blótaði sól-
inni sem aldrei skyldi verið hafa. Ég var kominn í hlandspreng.
Sólin hætti að skína.
3.
Breiðan blasti við. Ég gat greint hverja gáru á heitasta punktin-
um sem áður hafði horfið í sólarljósið. Ég pírði augun og vætti
varirnar með tungunni. Ég sá púpna mína dingla niður af
stangartoppnum og nema við vatnsflötinn eins og lítið jarðarber
sem á að fara í súkkulaðibað. Ég kastaði. Og það var eins og við
manninn mælt að þegar tökuvarinn flaut yfir heita reitinn hik-
aði hann, dróst síðan ögn andstreymis og ég lyfti stönginni
fumlaust á augabragði. Fiskurinn lagðist þungt í strauminn. Ég
festi loks í boltafiski en Elvis Presley hafði enn lagt álög sín á
mjaðmir mínar. Ég aftur farinn að hnykkja þeim til í djöfulmóð.
Ég var alveg að míga á mig!
Það var ekki um annað að ræða en að hlaupa upp á bakk-
ann, reyna að halda línunni strekktri og pissa. Þegar ég nú bis-
aði við að losa niður um mig vöðlurnar með stöngina skorðaða
í handarkrikanum, tók bleikjan ægilega roku niður ána svo
söng í hjólinu. Ég hoppaði á eftir henni með vöðlurnar hálfar
niður um mig, kreppti saman rasskinnarnar og reyndi að berj-
ast við þrýstinginn á blöðruna. Átti ég kannski bara að láta vaða
þótt mér hefði ekki tekist að ná niður um mig buxunum og
brókinni? Og það var þá sem geitungurinn kom aftur.
Lætin í mér virtust æsa hann upp. Kannski leit hann á þetta
sem árás og ætlaði að verja hinstu kröftum sínum í að drepa
þessa boðflennu á bakkanum. Hann hafði nákvæmlega engu að
tapa, það var komið haust og hlutverki hans lokið. Ég ríghélt
um stöngina og reyndi að losa um bremsuna á hjólinu. Geit-
ung-urinn flaug eins og orrustuþota - árásarþyrla í kringum
mig með ógurlegu suði sem minnti helst á hljóðin í gamalli
garðsláttuvél. Loks settist hann á handarbakið á mér og ég
fraus. Svitinn spratt fram á enninu og það kom hvellt hljóð
þegar línan brast eins og gamall gítarstrengur.
Geitungurinn spígsporaði um handarbakið á mér, eins og
hann væri að leita að hentugum stað til
að stinga, neri síðan saman afturfótunum
og flaug syngjandi aftur inn í runnann
sinn – án þess að gera mér nokkuð illt.
Já, ég hef aldrei verið stunginn af geit-
ungi, sjö-níu-þrettán, en þetta var trú-
lega það sem ég hef komist næst því.
Eða það fannst mér.
Klukkan var farin að ganga tvö:
Bleikjan var farin, geitungurinn var far-
inn, vaktin var búin. En það var fleira
farið en bleikjan og geitungurinn.
Hlandsprengurinn var horfinn. Stíflan
hafði brostið. Í fyrsta skiptið í mörg
mörg ár hafði ég pissað á mig. Það var
þó huggun harmi gegn að ég meig ekki á
mig úr hræðslu heldur var það afleiðing
hetjulegrar baráttu um að ná fallegri
sjóbleikju sem síðan slapp. Líklega allt
bölvuðum en að því er virtist sauð
meinlausum geitungnum að kenna og
kannski sólinni, blessaðri sólinni sem
allt með kossi vekur.
Amen.
Horft frá hylnum sem var pakkaður af bleikju.