Tímarit rafvirkja - 01.10.1951, Qupperneq 11

Vilberg Gnðmundsson:
Varaformaður 1940, 1942,
1943 og 1944.
Það kom fljótt í ljós, að ekki voru félagsmenn
sem ánægðastir með hinn nýja samning, hafði
höfuðáherzlan verið lögð á að fá samninga í stað
taxtans.
Á aðalfundi 1947 var þessum samningi sagt upp
og nýkjörinni stjórn falið að fara með nýja samn-
inga. Helztu kröfur félagsins eru þessar: Vinnu-
vikan verði stytt í 48 stundir, kaup verði greitt í
veikindatilfellum, kaupið verði hækkað a. m. k.
í kr. 3.70 á klst. og vinna felld niður á laugardög-
um yfir sumarmánuðina.
Atvinnurekendur tóku þessum kröfum illa, nema
þá helzt kaupkröfunni. Lögðu þeir fram gagnkröf-
ur sem miðuðu að því að draga úr þeim hlunnind-
um er unnist höfðu. Þá kröfðust þeir þess að fé-
lagsmenn F. í. R. ynnu eingöngu hjá meðlimum
F. L. R. R. Gekk nú hvorki né rak í samninga-
umleitunum, og boðaði F. í. R. vinnustöðvun frá
og með 4. marz, ef samningar tækjust ekki fyrir
þann tíma. Var ekki annað sýnna en að til verk-
falls myndi draga. Á síðustu stundu gengu meist-
arar þó til samninga, og var nýr samningur undir-
ritaður þann 4. marz. Náðust allar helztu kröfur
F. í. R. fram og þó nokkru betur. Má því segja
að betur hafi tekist en á horfðist. Verður vart
um það deilt, að með þessum samningum hafi
F. I. R. náð sínum stærsta áfanga í hagsmunabar-
áttunni. Það sem vannst með hinum nýju samn-
ingum var þetta:
Kaup hækkaði úr kr. 3.55 í kr. 3.80 á klst.
Eftir- og næturvinna óbreytt. Eftirvinna greiðist
nú fyrir 2 fyrstu stundirnar eftr að dagvinnu
lýkur (í stað 4 áður). Vinnuvikan stytt í 48 st.
Vinna felld niður á laugardögum yfir sumar-
mánuðina. Kaffitímar felldir niður, og vinnuvik-
an því raunverulega stytt í 43 stundir, en greidd
sem 48 stunda. Sé sveinn kallaður til vinnu eftir
að dagvinnu lýkur, skal honum greidd ein klst.
auk þess tíma er hann vinnur. Falli vinna niður
sökum veðurs, efnisskorts eða vegna annarra or-
saka, sem sveinn á ekki sök á, greiðist fullt dag-
vinnukaup. Þá skal sveinn hafa allt að 12 veik-
indadaga á ári. Fleiri nýmæli náðust í þessum
samningum, sem ekki verða talin hér.
Til varnar unnum sigrum.
Þegar líða tók á árið 1947, varð ljóst að at-
vinnurekendur voru farnir að hugsa sér til hreyf-
ings. Mátti sjá þess glögg merki, að þeir þóttust
sjá fyrir endi þess tímabils, er óslitin framsókn
verkalýðshreyfingarinnar til baráttu fyrir bættum
lífskjörum og aukinnar menningar, hafa markað.
Töldu atvinnurekendur nú sinn tíma kominn
íil þess að svifta verkalýðinn þeim lífskjörum, er
hann hafði skapað sér með baráttu samtaka sinna.
Hér var ekki um neitt „heimilissjónarmið“ at-
vinnurekenda í rafmagnsiðn að ræða, heldur var
þetta „recept“, sem öll atvinnurekendahersingin
hugðist dyggilega að færa sér í nyt, þótt rafvirkja-
meistarar yrðu fyrstir til að ríða á vaðið.
Um áramótin 1947—48, barst F. í. R. tilkynning
frá F. L. R. R., þar sem samningum er sagt upp,
frá og með 1. marz 1948. Engar kröfur um breyt-
ingar fylgdu uppsögninni. Var því í fyrstu nokk-
uð óljóst hvað á bak við byggi. Þetta skýrðist þó
brátt, þegar farið var að ræða nýja samninga.
Atvinnurekendur báru fram kröfu um veiga-
miklar breytingar á samningunum frá 1947.
Aðalkrafa meistaranna var, sú að stytting
vinnuvikunnar, sem gerð var 1947, með niðurfell-
ingu kaffitímans, yrði felld úr gildi. Þá vildu
þeir svifta rafvirkja veikindadögunum. Ennfrem-
ur settu þeir enn fram kröfu um að ekki yrði
unnið nema hjá meðlimum F. L. R. R. — Þess-
um kröfum vísaði F. í. R. einhuga á bug. Voru
stöðugir samningafundir, án árangurs, þar til
Jónas 1. Asgrímsson:
Formaður 1941, 1942, 1943
og 1944.
TÍMARIT RAFVIRKJA 9