Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Síða 9

eins hrikalegur. Hann er mildari, niður
hans er mýkri og ljóðrænni. Þegar sólin
skín á hann er hann eins og glitrandi
guðvefjartjald, sem skilur á milli þátta í
þessu mikla listaverki skaparans, sem
Norðurárdalur er. Margur hefur setið
hugfanginn tímunum saman úti á klett-
inum við miðfossinn, horft á iðandi
straumfallið og laxana þreyta leik sinn,
stall af stalli. Þeir gefast ekki upp, þótt
flaumurinn hreki þá aftur niður í kerið.
Þeir stæla sig til stökks á ný, falla niður
aftur, en komast sumir upp að lokum
og halda áfram ferð sinni til ævintýra-
landanna upp í dalnum. Lífskrafturinn
hvetur þá til átaka við strauminn. Lífs-
lögmálið krefst að þeir haldi áfram, eðlis-
bundin hneigð vísar þeim leiðina.
Það er ótrúlega fagurt við Laxfoss þeg-
ar fegurst er. Fjölbreytni Ijóss og lita er
þar svo mikil, að ég hef hvergi séð neitt
sambærilegt við veiðiár, nema norður í
Aðaldal og vestur á Snæfellsnesi, og hef-
ur þó liver þessara staða sín sérstæðu ein-
kenni. Mér finnst ég sjá eitthvað nýtt í
Norðurárdal í hvert skipti, sem ég kem
þar.
Mér mun lengi verða minnisstætt
kvöld eitt í sumar er ég kom þar við á leið
norður í land. Það var í fyrri hluta júlí-
mánaðar. Sól hafði skinið skært allan dag-
inn og gerði enn, er við komum þarna
um kl. 9, en birtan var orðin mildari og
þreytti ekki augun eins og um hádaginn.
Örþunnar húmblæjur sáust á nokkrum
stöðum í lilíðum uppdalsins. Logn var
svo mikið, að hár bærðist ekki á höfði.
Ég stóð svolitla stund fyrir neðan veiði-
mannahúsið, horfði á fossinn og hlustaði
á niðinn. Ég lét augun hvarfla niður eftir
ánni, austur á Eyrina niður Almenning-
inn, um brekkur og börð og skógi vaxn-
ar hæðir. Og þar sem sýn augnanna lok-
aðist, tóku hugarsjónirnar við. Ég dró að
mér í djúpum teygum ilm skógarins og
angan gróandi lífs, og ég fann friðinn,
sem andaði frá ánni og öllu umhverfi
hennar. Á örskotsstund liðu gegnum hug-
ann minningar frá liðnum stundum, eins
og svipmyndir á sýningartjaldi. Ég minnt-
ist margra dýrlegra daga, sem ég hef
Fallegir fiskar úr Xorðurú.
dvalið við Myrkhyl — þeirra dularfullu
áhrifa, sem ég hef þótzt finna þar stund-
um. Þar líður mér löngum vel, og þó
gæti ég sagt um hann eins og Stephan G.
um ættjörðina — „og pó léztu að
fjölrnörgum betur en mér“, livað veiðina
snertir. Ég hef oft farið þaðan fisklaus,
en með frið í sál og sæll í huga. Oft hef
ég setið uppi í grasbrekkunni við gamla
bátinn, sem hvolfir þarna og bíður þess
eins, að fúna og detta sundur. Ég hef
horft yfir í hamarinn við hylinn og
séð myndirnar, sem meistarinn hefur
greipt í bergið. Þær eru breytilegar, eft-
ir því hvernig birtan fellur á þær og
ekki síður hver horfir á þær. Við sjáum
hlutina ekki eins allir, allra sízt þegar
VtlÐIMAÐURINN
7