Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Page 10

við lokum augunum og horfum á þá inn-
an frá. Ég hef séð í hamri þessum al-
skeggjaðan íslenzkan bónda að kemba
ull, steinrunnin tröll, egypzkar guða-
myndir, austurlenzkar musterismeyjar,
mann að þreyta lax og ýmislegt fleira, eft-
ir því hvernig litbrigði ljóss og skugga
hafa verið bæði bið ytra — og innra með
mér sjálfum.
Hugurinn hélt áfram niður í Stokk-
hyl og Stóra Hvararhyl. Öll austurhlíðin
við ána er á þessu svæði full af listaverk-
um og leyndardómum frá skaparans
liendi. Við sjáum þar inn í furðuheima
og undralönd — og þá einnig okkar eigin
sálar — ef við gefum okkur tíma til að
setjast niður og horfa um þessa heima
alla. I Stóra Hvararliyl eru kynleg áhrif
á kyrrlátum og fögrum kvöldum. Þar er
gott að vera einn. Niður árinnar er þar
nokkuð annar er á öðrum stöðum og við
og við má lieyra þar einhverjar hlæþýðar
undraraddir, sem líkjast helzt angurvær-
um söng. Stundum er eins og lióað sé eða
kallað í mildum róm. Einu sinni fannst
mér vera sagt eitthvað á þessa leið:
„Hættu nú að kasta og hlustaðu á raddir
lífsins. Laxinn hleypur ekki frá þér, en
þú átt ekki alltaf kost á að heyra þessa
hulduhljóma eins skýrt og nú — jafnvel
ekki hér.“ Það skiptir ekki máli, hvaðan
þessar raddir koma, hvort þær eru æða-
slög náttúrunnar, endurómar fjarlægra
fyrirbæra eða hughljómar okkar sjálfra.
Við heyrum þær, ef við hlustum — og það
er nóg.
Ég man að ég óskaði þess þetta um-
rædda kvöld, að ég mætti vera þarna kyrr,
og var ég þó á leið til minna fyrirheitnu
veiðilanda, þar sem einnig er undursam-
lega fagurt, von um meiri veiði og stærri
laxa en hér. Það var einhver blæmunur
á birtunni þetta kvöld, frá því sem mig
rak minni til áður, en vel kann þó að
vera, að ég hefði ekki séð það, ef ég hefði
verið þarna allan daginn og mátt dvelja
þar áfram. Við sjáum fegurðina stundum
hezt á skyndiferðum um ríki hennar,
þegar við eigum þess ekki kost að njóta
hennar nema stutta stund.
Leiðirnar til þess að finna frið og
hamingju eru eflaust margar, en ein
þeirra er áreiðanlega sú, að fást við veiði-
skap í fögru umhverfi. Þeir, sem þá leið
velja, ættu ekki að verða fyrir vonbrigð-
um af veru sinni í Norðurárdal.
Ritstj.
Lét ekki snúa á sig.
Margir veiðimenn voru saman komnir í
veizlu, og eins og venja er til, var farið að
segja veiðisögur þegar leið á kvöldið. Urðu
fislcarnir æ þyngri eftir því sem fleiri tóku
til máls. Loks kvaddi maður nokkur sér
hljóðs og lýsti yfir, að hann hefði veitt
17 punda urriða í Litlavatni fyrir nokkrum
dögum.
Annar maður, sem ekki liafði lagt til mál-
anna fyrr, vék sér nú að sögumanni og
mælti:
„Þér kannist líklega ekki við mig, en það
vill nú svo til að ég cr eigandi Litlavatns
— og það er bannað að veiða þar.“
Sögumaður svaraði þá með hægð, eins og
ekkert hefði í skorizt:
„Þér kannist líklega ekki við mig héldur,
en það vill nú svo til, að ég er frægasti lyg-
arinn liérna í héraðinu.“
8
Veiðimaburin.n