Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Side 25

er dýpst. Ég lagði frá mér stöngina og
klifraði upp á klettinn til þess að sjá
livað fiskurinn gerði. Þetta var eini fisk-
urinn, sem þarna var, og ofan af klett-
inum var mjög auðvelt að sjá það sem
gerðist fyrir neðan.
Laxinn sást rnjög greinilega. Hann
virtist of þreyttur eða ruglaður til þess
að geta lagt af stað upp eftir ánni, þang-
að sem hann hafði legið. Fyrst sveimaði
hann um stefnulaust eins og liann hefði
ekki áttað sig á að hann væri orðinn frjáls.
Því næst tók liann til að synda í ótal
hringi og allan tímann, sem hann var að
því, saup hann hveljur. Eg sá greinilega
að hann ýmist opnaði munninn eða lok-
aði honum. Að mínum dómi hefur þetta
stafað af því, að hann hefur vantað súr-
efni og verið að ná því á þennan hátt.
Síðan kom liann fimm sinnum upp á
yfirborðið á svo sem tíu mínútum, og
mér sýndist hann gleypa í sig ferskt loft
í hvert skipti. Þessar ferðir hans upp
á yfirborðið voru ólíkar því, er fiskur
rís á flugu eða rekur haus eða sporð
upp úr vatninu. Hann aðeins kom upp,
teygði hausinn hægt upp úr vatninu,
andaði að sér og hélt svo áfram hring-
sundinu. Þannig hélt þessu áfram upp
undir stundarfjórðung, en þá valdi kann
sér legustað.en gat ekki verið kyrr þar
nema fáeinar sekúndur, þá byrjaði hann
að hringsóla aftur, og það var ekki fyrr
en eftir hálftíma að hann lagðist þarna
kyrr.
Allan tímann saup hann hveljur, en
það leið lengra og lengra á milli unz
hann hætti því alveg þegar liðnar voru
fjörutíu mínútur. Ég fór niður með ánni
og kom ekki aftur þarna uppeftir fyrr
en seinna um daginn, líklega þrem tím-
um síðar. Hann lá þá enn þarna, en ég
var svo heppinn, að hann hafði einmitt
náð sér til fulls þegar ég kom, því fáein-
um mínútum síðar synti hann af stað
upp hylinn, þangað sem hann hafði
legið áður. Leiðin, sem hann þurfti að
fara var ekki straumhörð, en hún hefur
auðsjáanlega verið nógu erfið til þess,
að hann treysti sér ekki til þess að leggja
af stað fyrr.
Þegar ég blaða í veiðibókinni minni,
sé ég að ég hef skrifað hjá mér lýsingar
á hegðun fleiri fiska, sem ég hef misst.
Aðeins tvisvar sinnum hef ég veitt lax,
sem ég var viss um að ég hefði misst áður,
þótt hugsanlegt sé að ég hafi einhvern-
tíma fengið fisk, sem bar engin sjáanleg
merki þess, að hann hefði sloppið. Báð-
ir laxarnir, sem ég er viss um, voru með
fluguna í sér, en ég þekki flugur mínar
vegna þess að ég hnýti þær sjálfur. I bæði
skiptin liðu nokkrir dagar á milli. Það
virðist vera sá eðlilegi tími, sem fiskur-
inn þarf til að ná sér og gleyma því, sem
skeð liefur. En í á, sem er þarna skamt
frá, missti íslenzkur maður lax, sem sleit
baklínuna og fór með alla línuna ásamt
flugunni, en tók svo hjá honum maðk
fjórum tímum seinna og skilaði öllu
aftur.
í tvö skipti hef ég misst fisk, sem hef-
ur dáið, og báðir voru af ólmu tegund-
inni —■ strikuðu og hömuðust þangað til
hjartað bilaði. Annar þeirra lagðist á
hliðina og hreyfði sig ekki framar, svo
ég gat gengið að honum og tekið hann
með hendinni. Hinn strikaði þvert yfir
ána, strandaði þar og var dauður þegar
ég kom til þess að taka hann.
Fiskar, sem taka, en losna af hér um
bil strax, fara samstundis aftur þangað,
Veidimabuhinn
23