Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Blaðsíða 27

Nótt í frumskóginum.
Ein af fjölmörgum bókum, sem ritaðar hafa verið
um dýraveiðar á Indlandi heitir Rifle and Romance
in the Indian Jungle, og er eftir enskan herforingja,
A. I. R. Glasfurd að nafni. I íormálanunr kemst hann
að orði á þá leið, að þegar þess sé gætt, hve sport-
veiðar á Indlandi séu einhliða og takmarkað efni,
hafi verið ritaðar um það tiltölulega fleiri bækur en
flest annað.
Það er svo að sjá, sem þessi tegund v íiðiskapar
hrífi menn ekki síður á vald sitt en stangaveiðin, og
til eru menn, m. a. höfundur áðurnefndrar bókar,
sem virðast jafnlieillaðir af hvorutveggja. Hér er þó
um ílest ólíku saman að jafna. Dýraveiðarnar eru
lífshættulegur leikur fyrir veiðimanninn, og þar má
með sanni segja, að oft sé ekki nema eitt fótmál milli
hans og dauðans. Raunin hefur líka stundum orðið
sú, að skyttan hefur faliið fyrir bráðinni, og eru til
um það margar sorgarsögur.
Veiðimaðurinn er ekki málgagn skotmanna og
sjálfur er ritstjórinn mikill andstæðingur fugla- og
dýradráps. Þótt saga sú, sem hér fer á eftir, fjalli um
viðureign við tígrisdýr, ber ekki að skilja það svo, að
’verið sé að opna blaðið fyrir frásögnum um skot-
veiðar. Hér er aðeins um undantekningu að ræða
sökum þess, hve sagan er einkennileg og dularfull.
Ef til vill gæti hún orðið til þess au rifja upp fyrir
stangveiðimönnum einhverja undarlega atburði úr
veiðiferðum þeirra, og væri blaðinu kærkomið að fá
eitthvað af slíku efni, ef til væri, því að mörgum
þykir gaman að þess háttar sögum.
Ritstj.
ÞAÐ var síðla eitt rigningarkvöldið á
regntímanum. Flestir félagar okkar voru
búnir að borða og gamli læknirinn og við
tveit höfðum leikið nokkra snooker-leiki
í knattborðsstofunni, en vorum nú setztir
í djúpa og þægilega stóla frammi í for-
salnum.
Talið barst að shikár (veiðum). Her-
stöð okkar var lítil, og eftir máltíðirnar
var mikið spjallað um skotveiðar, því
margir okkar voru góðir reiðimenn, og
þarna í nágrenninu var meira af veiði-
dýrurn en gengur og gerist við flestar her-
stöðvar nú á tímum.
Við vorum að rifja upp atburði frá
liðnum árum, og allir áttu í pokahorninu
einhverja sögu frá gömlum veiðiferðum,
sem fæddi af sér þrotlausar rökræður og
þjark, sem stóð langt fram á nótt; en
þótt áliðið væri, bað læknirinn um nýjan
vindil og sagði um leið: „Jæja, drengir,
nú ætla ég að segja ykkur langa sögu, sem
ég er sjaldan í skapi til að rifja upp, því
að sannleikurinn er sá, að þegar ég hugsa
um þetta núna, á ég sjálfur fullt í fangi
með að trúa að það hafi nokkurntíma
skeð. Ég ætlast því ekki til að þið trúið
einu einasta orði af því, sem ég segi ykk-
ur —• látið það aðeins inn um annað eyrað
og út um hitt. En bíðum nú við —
„Qui hi?“ (Er nokkur þarna?)
,,Hazur“ (Herra!)
„Þrjá væna whiskyskammta og soda!“
Gamli, góði læknirinn okkar var mað-
ur gamla tímans, og þótt við semdum
okkur að hinum nýja sið og kölluðum
hann ofursta, þegar aðrir voru viðstadd-
ir, gripum við með gleði hvert tækifæri,
sem gafst, til þess að kalla hann því nafni,
sem við höfðum þekkt hann undir um
fjölda ára — og sú gleði var gagnkvæm.
„Ofursti!“ sagði hann. „Bölvað ofursta-
staglið í ykkur. Er ég ekki búinn að vera
„beinasögin“ ykkar of mörg ár til þess
að þið séuð að klína þessu á mig á gamals
Veidimaðurinn
25