Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Qupperneq 30

höfðu fengið sér að drekka. Síðan kom
stór flokkur af hinum undursamlega var-
kára páfugli og loks hægfara og hikandi
hjörð af flekkóttum hjörtum. Þegar nótt-
in færðist yfir, hurfu öll þessi dýr smám
saman og eftir að páfuglarnir höfðu skipzt
á nokkrum háværum kveðjum yfir dal-
inn, áður en þeir tækju á sig náðir, ríkti
þarna þögn svo ekki varð um villzt.
Síðar kom svolítil gola og þar sem hún
bar mannaþefinn burt í rétta átt, varð
það til þess að deyfa öll grunsamleg hljóð,
sem hefðu getað fælt stygg dýr frá. Þið
kannizt við þetta undarlega marr í veiði-
sætinu, þegar logn er.
Tunglið var minnkandi og kom ekki
upp fyrr en kl. II. Ég náði því í skeiðina
mína og fékk mér bita af kartöflubúð-
ingnum, sem þjónninn minn hafði nest-
að mig með, saup svo vænan sopa úr
vatnsbrúsanum og bjó mig undir langa
vökunótt.
Það var ákaflega dimmt þetta kvöld,
því að þykkir lágskýjabólstrar byrgðu
stjörnurnar og ollu mér nokkrum áhyggj-
um út af því, hvort tunglið mundi lýsa,
þegar það kæmi upp. Ég hallaði mér aftur
á bak að einni trjágreininni og gaf mig
hugsunum mínum á vald. Ég fór að geta
mér til, hvað tígrisdýrinu liði, hvort það
mundi drekka svona seint, eða hvort það
kæmi ef til vill oftar en einu sinni að
tjörninni meðan það væri að gæða sér
á mat sínum. Það var einkennilegur ná-
ungi þessi indverski veiðimaður, sem ég
var að tala við á dögunum — og hátíðar-
svipurinn á honum, þegar hann gaf mér
það ónauðsynlega heilræði, „að sofna ekki
fyrir nokkurn mun!“
Þúsundir endurminninga og ímyndana
þutu gegnum hugann, eins og oft vill
28
verða þegar líkt stendur á, og nú fór ein-
hver deyfð að færast yfir líkama minn,
þótt hugurinn væri hress og héldi látlaust
áfrarn að starfa. Endirinn varð samt sá,
að þegar ég hafði hrokkið hastarlega upp í
eitt eða tvö skipti við landamæri draum-
anna, fann ég, að sú skoðun var að ná
tökum á mér, að engu væri spillt, þótt ég
fengi mér blund þangað til tunglið kæmi
upp, og — ég sofnaði.
Þið kannizt við hvernig það er, að
glaðvakna af djúpum svefni, þegar hug-
urinn er viðbúinn og fullur eftirvænt-
ingar — glaðvakna til fullrar og skýrrar
meðvitundar. Jæja, ég vaknaði við það,
að einhver lagði höndina fast á öxl mér!
í skelfingunni sem greip mig snöggv-
ast tók ég eftir því, að tunglið var ekki
aðeins komið upp, heldur skein það á
heiðum og skýlausum himni og hellti
fölgráum geislum sínum yfir tjörnina
fyrir neðan mig, en við hlið mína sat
maður og benti með kynlega uppblásn-
um, bólgnum og reifuðum handlegg á
dökka þúst, sem rauf silfurgljáandi vatns-
flötinn undir fótum mér. Það er sagt, að
óviðráðanleg ástríða sé sterkari en dauð-
inn! Hvað sem því líður gerði ég það
sem mér datt fyrst í hug — og þótt þetta
gerðist allt saman á einu augnabliki, er
það óafmáanlega greipt í huga minn — ég
lyfti rifflinum, sem lá á hnjánum á mér,
miðaði á herðar dýrsins og hleypti af.
Dýrið valt um í sandinn, bylti sér, urr-
aði og barðist um, en meðan á því stóð,
var klappað tvisvar léttilega, eins og í við-
urkenningarskyni, á bakið á mér og and-
varpað djúpt, og um leið var eins og and-
rúmsloftið fylltist af viðbjóðslegasta ó-
daun, er minnti mig strax á sérstaka lykt,
VlIÐlMABUKINIS