Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Blaðsíða 33

GÍSLI MAGNÚSSON:
Lnxveiðiför.
VIÐ fjórir frá Borgarnesi, Finnbogi
Guðlangsson, Baldur Bjarnason, fón Þor-
steinsson og ég, sem skrifa línur þessar,
áttu neinn veiðidag á vatnasvæði Mið-
fjarðarár 13 júní í sumar.
Það voru ekki bjartar vonir um veið-
ar þennan tíma, en samt var nú lagt af
stað seint að kvöldi 12. júní. Vorum
við Jón Þorsteinsson sarnan í bíl, eins
og svo oft áður, og vorum fyrri til af
stað. Það lá vel á okkur, og minntumst
við á margar skemmtilegar veiðiferðir,
sem við höfum áður farið. Veðrið var
yndislegt og Borgarfjörðurinn kominn í
sitt fagra sumarskrúð. Hugsuðum við til
veiðimannanna, sem voru víðs vegar með
börn. Það er mikið af veiðidýrum í þess-
um skógi — sámbar, rohis, chital — mik-
il veiði“. Og hann andvarpaði þungt. En
ég vaki ekki oft núna, herra, ekki hérna.
En ef ég þarf að vaka, herra, þegar þröngt
er í búi, þá sofna ég aldrei“, og nú leit
hann aftur á mig, mjög íbygginn.
„En hvað veit ég, herra? Þér eruð höfð-
ingi, en ég er snauður maður. En vera
má, að ég geti vakað núna — og sofnað
líka — í friði!“
Þetta var allt og sumt, sem ég gat haft
upp úr þeim gamla, og síðan fór ég heim
að borða. En á leiðinni tautaði ég fyrir
munni mér: „Það eru fleiri hlutir á
himni og jörðu en heimspeki þina grun-
ar, drengur minn“.
Borgarfjarðaránum. Mikið væri nú
frjálst, skemmtilegt og heilnæmt fyrir þá,
að hvíla sig frá sínum daglegu stiirfum
og viðra sig í þessu góða veðri og dást
að hinu undurfagra landslagi og ef til
vill (iðru hverju að fást við nýrunninn
laxinn, eins og það er nú vekjandi og
skemmtileg fullnæging þessarar veiðinátt-
úru, sem með manninum býr ásamt
mörgum öðrum eiginleikum, og allt er
þetta náttúrunnar verk, sem mennirnir
erfa liver fram af öðrum, en allt þarf
þetta að temja og siðfága, eftir vissum
reglum, manninum til þroska.
Eftir margháttaðar hugleiðingar og yf-
irveganir á einu og öðru, sem í hugann
kom, urðum við þess varir, að við nálg-
uðumst leiðarenda. Mættum við bíl með
veiðimönnum, sem höfðu verið þennan
dag við veiðar í Miðfjarðará, og voru
þeir, að okkur sýndist, þreytulegir og
óglaðir á svip, enda sögðust þeir engan
lax hafa veitt. Við fengum hjá þeim lykil
að veiðimannahúsinu. Síðan kvöddu
Veibimaðurinn
31