Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Qupperneq 36

Bréf frá Krumma
Kæri ritstjóri!
MÉR þykir vænt um blað ykkar veiði-
mannanna, þó að það sé ekki enn búið
að ná heimsfrægð „biblíunnar“ frægu,
sem þú talaðir um í útvarpinu í sumar.
En mér finnst þó stundum skorta nokkuð
á fjölbreytni í blaðinu, til dæmis liljóta
að vera til niargar skemmtilegar veiði-
vísur, því að veiðimenn geta varla verið
eftirbátar annarra íslendinga á sviði
skáldskaparins, fremur en öðru — því að
góðir laxveiðimenn geta allt! jafnvel
misst þá stærstu?
Þegar ég hlýddi á þig í útvarpinu „Á
víðavangi," flaug mér í hug hvort þú
ættir nú ekki að taka þig til og hafa
„fasta síðu“ fyrir „yrkingar“ veiðimanna,
þ. e. í bundnu máli, en ekki venjulegar
veiðisögur, og safna þannig ef til vill
ekki ómerkilegum þætti íslenzks kveð-
skapar, og væri æskilegast að veiðimenn
yrðu ósínkir við þig á slík „product“.
Ég dró því upp úr skúffu minni gömul
heilabrot, sem ég einhverntíma raðaði
saman að vorlagi snemma, þegar ég var
að hugsa til sumarsins við lestur „Veiði-
mannsins“, og lét mér koma til liugar,
að ekki liði nú á löngu þar til laxinn og
birtingurinn færu að þefa af ósunum.
Þessi lieilabrot eru ekki merkileg —-
og þér og fleirum finnst þau ef til vill
„sentimental“ og ekki þess virði, að þeim
sé gaumur gefinn. Það gerir ekkert til —
þú hendir þeim þá bara í bréfakörfuna
— en ef þér finnst þau nokkurs virði til
þess að hefja umræddan þátt í blaði þínu
— þá máttu það — sem sagt: Hafðu alla
þína hentisemi — en svona hljóða brotin.
Nú breiðist yfir bæinn húmsins slóð,
á breiðum þökum liggur hvítur snjór,
að huga mínum sækir lítið ljóð
um liðna stund, sem út í bláinn fór.
Hún kernur aldrei aftur stundin sú —
í órafjarska lít ég stiginn mjóa,
sem liggur meðfram læknum — yfir brú —
og leynist jafnan þegar fer að snjóa.
Við þennan forna, litla leynistig
ég lék mér oft og horfði á strauminn falla
að malarkambi, en beygði svo á svig
og seig í hafið — út —• á milli fjalla.
Og þarna batt ég bernsku minnar skó,
á björtum morgnum silung dró á færi.
Mín veiðigleði var mér jafnan nóg,
mín veröld: lítil stöng og örmjótt snæri.
Já — svona var nú það, er skeði þá —
og þetta hefur breytzt á mörgum árum.
Við fyrstu hlákur finn ég sömu þrá:
að fara og veiða lax í strengsins bárum.
En minningin er mér jafn kær og fyr.
Ég man of vel, bve tíminn virðist þotinn!
I hugans vængi leggur ljúfan byr
þó litla stöngin sé nú týnd og brotin!
Þetta er nú allt og sumt — en mér er
sennilega dálítið líkt farið og þér— og
skírskota ég þá til hugleiðinga þinna í
blaðinu þínu — að mér þykir vænt um
veiðiminningarnar — þó að þær séu ekki
tengdar við „þá stærstu“ — og ég þrái
alltaf sumarið og vorið — elska náttúru-
fegurðina alla tíma ársins — sem krefst
veiðimenningar!
Vertu svo blessaður í bráð.
Þinn einlægur. Krummi.
34
Veiðimadurin.n