Veiðimaðurinn - 01.08.1984, Blaðsíða 10

Hegrinn og flugan
Fluguveiðimenn eru ekki einir um það að
veiða á flugu. Til er fugl, sem stundum
bregður fyrir sig „flugunni“, þegar hann
veiðir fisk sér til matar.
Þessi fugl, sem á það til að vera svona
sportlegur í sér, er af hegraættinni. Hann
heldur til við vötn og læki, og það hefur
ekki farið fram hjá honum, að fiskinum
þykir flugan girnileg. Og eins og flugu-
veiðimaðurinn hefur hann lært að notfæra
sér þetta. Hann hefur gerztfluguveiðifugl.
Hegrinn trítlar mjúklega eftir lækjar-
bakkanum, með litla fjöður í gogginum, og
skyggnir veiðistaðina. Hann á að vísu
engin veiðigleraugu, né ýmis þau tæki
önnur, sem prýða reyndan fluguveiði-
mann. En skilningarvit hegrans eru skörp,
og áhuginn ódrepandi. Svo er hann líka
ákaflega slyngur að lesa vatn.
Allt í einu er eins og hegrinn stirðni í
sporunum. Hann stendur grafkyrr og star-
ir niður í lækinn. Skauzt ekki blár skuggi
inn í sefíð hér undir bakkanum?
Það er bezt að reyna fluguna og sjá hvað
skeður. Hegrinn lætur litlu íjöðrina, sem
Hegrinn í kaststöðu.
hann bar í nefinu, falla mjúklega á vatnið.
Lítill fiskur kemur þjótandi út úr sefínu
og hremmir agnið. Hegrinn bregður við
fískinum og landar honum á sinn hátt:
Sem kólfí væri skotið grípur hann fískinn
með beittu nefínu og kippir honum upp
úr vatninu. Hér er nú ekki verið að eyða
tíma í að þreyt’ann.
Ekki þarf hegrinn að vera að velta því
fyrir sér, hvernig hann eigi að geyma
aflann, þar til heim er komið, því síður,
hvort bezt sé að sjóða fiskinn, reykja hann
eða grafa. Hann sporðrennir honum bara
á staðnum. Það getur stundum komið sér
vel að vera kjaftstór og kokhraustur.
Þegar hann er búinn að segja hinum
hegrunum frá þeim stóra, fá hrós hjá
sumum, öfund annarra, fer hann að hug-
leiða, hvort hann eigi að reyna aftur ljósa
flugu, þegar hann kastar næst, svipaða
þeirri, sem fískurinn tók áðan.
Líklega er þó rétt að taka ekki ákvörðun
um það fyrr en næsti veiðitími byrjar.
Veður og vatn gætu breytzt.
M.Ó.
Hér er verið að landa.
8
VEIÐIMAÐURINN