Veiðimaðurinn - 01.08.1984, Síða 28

„ . . . laxinn rennir sér . . . út í strenginn og fram á
breiðuna“ (íjósm. Þ.I.).
Þetta er átakalítið og þægilegt, við-
ráðanlegt vatn, logn, og létt agnið dansar í
straumnum. Ein örsmá sakka.
Sem ég nú stend þarna á hellunni,
hver hálf er upp úr vatninu, verð ég eins
og var við einhverja hreyfíngu við fætur
mér, og er ég lít niður sé ég, mér til undr-
unar, að út undan steininum, rétt undir
vatnsborðinu, stendur myndarlegur sporð-
ur.
Eg trúi varla mínum eigin augum, en
þó er ekki um að villast, ég stend ofan á
laxi, og í þokkabót á hálflausu og veltandi
hellubroti.
Stærð sporðsins bendir til þess, að þessi
fískur sé stærri en þeir aðrir, sem ég hef
séð í ánni í dag, eða eru skráðir í veiði-
bókina, en yfirleitt er Tunguárlaxinn
frekar smár.
Til að forða sér úr skjannabirtu sólar-
Ijóssins, sem gerir nær hverja steinvölu í
ánni sýnilega, hefur hinn stolti konungur
straumvatnsins falið sig í þessum skugg-
sæla stað.
Augnablik dettur mér í hug, að ekki sé
rétt að egna fyrir fiskinn við þessar að-
stæður, staða hans sé svo slæm, já aumkun-
arverð, að ekki sé á bætandi, en veiðihugur-
inn ýtir öllum slíkum hugsunum til hliðar
á svipstundu.
Eg er að hugsa um að laumast í land,
en hætti við og ákveð að renna fyrir fískinn
úr þessari óvenjulegu stöðu.
Eg dreg inn og kasta síðan stutt upp í
straum.
Stuttu stönginni minni held ég nær
beint á móti straumi, toppurinn er aðeins
nokkrar tommur yfir vatnsborðihu, og ég
læt maðkinn berast ofan að hellunni og
undir brúnina á henni. Ég reyni að áætla,
hvar hausinn á fiskinum er beint undir
iljum mér. Það liggur við, að ég finni fyrir
honum. Ég stari eins og dáleiddur á sporð-
inn tifa fram undan steininum, það er eins
og ég sé töfraður á þessu óvanalega augna-
bliki.
Ég sé sporðinn slá hraustlega og fískur-
inn eins og snýr upp á sig, einn kröftugur
rykkur í línuna og hann er á.
Sá hefur ekki aldeilis ætlað að leyfa
neinum öðrum afnot af þessum ágæta felu-
stað sínum.
Laxinn rennir sér strax út undan hell-
unni, út í strenginn og fram á breiðuna.
Ég fylgi hratt ofan bakkann. Strákarnir
dansa stríðsdans af æsingi og Þura mundar
myndavélina, nú skal skjalfesta hetjudáð
húsbóndans.
Þessi breiða er nú lítið meira en nafnið
eitt, því að upp úr henni stendur mikið af
grjóti, svo mikið, að það er tæpast hægt að
segja, að botninn sé neðanvatns nema
höppum og glöppum.
Eins og margir hafa fengið að reyna
getur verið mjög erfitt að eiga við fjörugan
26
VEIÐIMAÐURINN