Veiðimaðurinn - 01.08.1984, Qupperneq 45

var að gerast, og kallaði upp yfir mig eins
og óður maður: „Með hann á.“
Þröstur hafði verið að veiða ofar við
Bergsnösina og kom nú hlaupandi til mín
með háfínn í annarri hendinni. Leiðbein-
ingarnar komu ósjálfrátt: „Haltu stöng-
inni hærra. Vertu tilbúinn að gefa eftir.
Tilbúinn að lækka stöngina, ef laxinn
stekkur,“ o.s.frv.
Laxinn synti rólega um hylinn og réð
alveg ferðinni. Hann stökk aldrei, heldur lá
þungt í. Ekki höfðum við mestar áhyggjur
af því, heldur hinu, að ég neyddist til að
gefa eftir með höndunum, því þreytarinn
var fastur, eins og ég gat um áður.
Þetta gekk nú samt allt ágætlega. Eftir
tíu mínútur vorum við farnir að búast við,
að við gætum farið að huga að lönduninni.
En laxinn var ekki aldeilis á sama máli.
Þegar ég reyndi að draga hann að landi, tók
hann á rás niður ána. Við vorum algerlega
óviðbúnir þessu, svo við urðum að taka á
sprett á eftir honum. Okkur tókst nokkurn
veginn að fylgja honum eftir, án þess að
hafa mikla línu úti.
Erfiðleikarnir byrjuðu ekki fyrir alvöru
fyrr en við komum þar, sem áin greinist í
margar smákvíslar. Þær falla síðan saman
undir snarbrattri hæð, sem er næstum
ókleif. Þegar við komum öslandi þarna að,
brá okkur heldur betur í brún, því áin
snardýpkar þarna, svo vonlaust var að
halda áfram. Við reyndum eins og við
gátum að komast upp hæðina, en það var
alveg vonlaust, hún var allt of brött. Það
var bara um eitt að velja, að reyna að vaða
gegnum strauminn, sem að sjálfsögðu gat
verið mjög varasamt, því það var töluvert
straumhart þarna.
Laxinn hélt áfram á fleygiferð niður
eftir á. Ég reyndi að hefta för hans eins og
ég gat. Línan var næstum því öll komin út,
aðeins tveir eða þrír vafningar eftir á spól-
unni. Þá létum við okkur flakka út í straum-
inn, því við vildum fyrir alla muni ekki
missa laxinn.
VF.IÐIMAÐURINN
43