Veiðimaðurinn - 01.08.1984, Blaðsíða 49

Guðfínna A. Þorláksdóttir
Dorgarganga
á Mývatni
Lýsing einstöku verk- og veiðarfæra
DORGIN. Venjulega var dorgin smíð-
uð úr hrútshorni. Hornið var sagað niður í
lengju og soðið í vatni til þess að hægt væri
að beygja það í þá lögun sem dorginni var
ætlað að vera. En það var í líkingu við
s-laga beygju. Sumir tálguðu tréhnúð og
festu á þann enda dorgarinnar sem haldið
var um.
Dorgartaumurinn var gerður úr segl-
garni sem snúið hafði verið upp á með
halasnældu. Notaður var það langur segl-
garnsspotti að hægt væri að leggja hann
tvöfaldan og snúið svo upp á hann aftur,
þannig myndaðist góður styrkleiki. Taum-
urinn var því næst undinn á sérstakan hátt
um miðja dorgina á þar til gerð hök.
Ongullinn sem var um það bil helmingi
grennri og minni en venjulegur fiskiöngull
var festur með kappmellu á dorgartauminn.
Um það bil þremur sm ofan við öngul-
inn kom sakkan, sem var lítill blýsívaln-
ingur með gati í gegnum að endilöngu.
Var taumurinn dreginn þar í gegnum.
Hnútur var settur rétt fyrir ofan og neðan
sökkuna svo hún rynni ekki til á færinu.
ÍSABRODDURINN. ísabroddurinn
var notaður til þess að vaka vök. En svo
var það kallað er menn gerðu gat á ísinn til
Guðfinna A.
Þorláksdóttir
að dorga niður um. Hann var samansettur,
annars vegar af broddjárni um það bil
60 sm löngu og hins vegar af tréstöng
nálægt 70 sm langri. Tréstöngin var gild í
neðri endann og var sá hluti nefndur digra-
stöng. Annar endi broddjárnsins var rekinn
þar upp í en hinn endi þess hafður mjög
oddhvass til þess að hann gengi sem best
í ísinn. Járnhólkur var settur utan yfir
tréstöngina neðst til frekari festingar
broddjárninu. Efri endi tréstangarinnar
var hafður mikið grennri og var sá hluti
nefndur mjóastöng. Hnúður var á enda
stangarinnar og stuðlaði hvort tveggja að
því að þægilegt var að halda þar um þegar
vökuð var vök á ísinn.
VEIÐIMAÐURINN
47