Leikhúsmál - 01.06.1998, Blaðsíða 19

LEIKHUSMAL
- Nei, ekki get ég nú beinlínis sagt það, þó
svo að einn af mínum uppáhaldsdanshöf-
undum sé Pina Bausch (Einn helsti braut-
ryðjandi leikrænnar danslistar í Evrópu,
fædd í Þýskalandi 1940). Ég ber mikla virð-
ingu fyrir slíkum höfundum sem ná að
skapa sinn eigin stíl. Svo koma yfirleitt ýms-
ar stælingar af þessháttar sköpun, en sjaldn-
ast nándar nærri jafh spennandi.
Það er stöðugt verið að viðra nýja hluti,
segja eitthvað með nýjum aðferðum. Mér
fmnst mikilvægt að dansinn sé mennskur.
Ég er ekki eins hrifin af þeirri upphöfnu feg-
urð sem er aðall klassíska ballettsins. Mér
finnst það undir vissum kringumstæðum
fallegt að geta verið ljótur í dansi.
íslenskir danshöfundar
fái að þróast
- Hvað um íslenska danshöfunda.
- Mér finnst ekki nógu margir hafa farið
út í að spreyta sig á því sviði. Auðvitað hafa
tækifærin verið of fá. - Við getum hugsað
okkur langhlaupara sem fengi aðeins að
keppa einu sinni á ári. Það þætti varla full-
nægjandi fyrir kappann. - Danshöfundar
verða að fá að spreyta sig og þeir verða líka
að fá að gera mistök. Flokkurinn er ekki með
það margar sýningar að hann geti leyft sér
mikla tilraunastarfsemi og það er lítill mark-
aður fyrir danshöfunda annars staðar. - Að
vísu starfa þeir oft hjá leikhúsunum, en þar
eru þeir yfirleitt með afmarkað svið, að setja
dans eða hreyfingu inni í samhengi leiksýn-
ingarinnar. Mig langar mikið til þess að hafa
á hverju ári sýningu þar sem ungir danshöf-
undar fengju verk sín sýnd. Þetta er eitthvað
sem þarf að hlúa að og finna vettvang fýrir. -
Við vorum reyndar með sýningu hér á stóra
sviði Borgarleikhússins í fyrravor á verkum
íslenskra höfunda: Ferli eftir Nönnu Ólafs-
dóttur, einn af virtustu danshöfundum okk-
ar, tvö verk eftir dansara úr flokknum „Kon-
an á klettinum horfir“ eftir David Greenall
og Hrœringar eftir Láru Stefándóttur. Það er
líka ánægjulegt að geta flutt dansverk sem
samin eru við íslenska tónlist eins og okkar
danshöfundar hafa gert í gegnum tíðina og
þá gjarna frumsamda tónlist.
Slíkar sýningar þurfa auðvitað ekki alltaf
stóra sviðið. Það mætti hugsa sér minna
rými, jafnvel stúdíó einhvers staðar úti í bæ.
En það má segja að smæðin bagi okkur í
þessu sem fleiru. Það er ekki auðvelt að vera
danshöfúndur á Islandi.
- En þú sjálf, hefúr þú fengist við að
semja, eða hefurðu hugsað þér það.
- Ja, ætli fari ekki að koma að því.
Gisellle í Þjóðleikhúsinu, kóreógraf Anlon Dolin:
I aðalhlutverkum: Asdís Magnúsdóttir og Helgi
Tómasson
Vil ólíka karaktera
- Hvernig er samsetningin á flokknum núna
og verður einhver endurnýjun?
- Það eru þrír fastráðnir karldansarar og
einn gestadansari og svo sjö kvendansarar.
Við vitum um nokkra mjög efnilega dansara
sem eru að Ijúka námi úti. Þar af þrír karl-
dansarar. Spennandi verður að fylgjast með
þessum nemendum og sjá hvað úr verður og
hvort þeir skili sér heim aftur eða hverfi eitt-
hvað annað. - Mér finnst mjög mikilvægt að
hafa ólíka karaktera innan flokksins, að allir
séu ekki steyptir í sama mót. Þetta stangast
auðvitað á við þær kröfur sem gerðar eru í
klassískum ballet, þar sem flokkarnir verða
að hafa ákveðna samsetningu einstaklinga
sem mynda samstæða heild. I Islenska dans-
flokknum er hver einstaklingur mikilvægur
og ber milda ábyrgð.
Auðvita værum við glaðari ef við hefðum
14-16 manns í flokknum. Það er mjög mik-
il synd að missa af þessu stórefnilega fólki
sem er í námi erlendis. Það er að koma ný
kynslóð af fólki sem hefur valið sér þessa
19