Veiðimaðurinn - 01.06.1993, Qupperneq 64

Frá Stóru-Laxá. Ljósm. R.H.
góðar tálbeitur eins og verðlaun fyrir
veiðisögur og ljósmyndir. En fyrir alla
muni reynið að auka við fræðsluefni, -
unga veiðimenn þyrstir í fræðslu og fag-
lega umijöllun um allt sem lýtur að flugu-
veiði og vistfræði. Um þessi tvö atriði eru
gefín út mörg hundruð tímarit og bækur.
Má í því sambandi sérstaklega nefna bæk-
ur Bjöms J. Blöndal, Stefáns Jónssonar og
Kristjáns Gíslasonar, að ógleymdum bók-
um þeirra Olafs Jóhannssonar „Leyndar-
dómar laxveiðanna“ og „GRÍMSÁ,
Drottning laxveiðiánna" eftir Guðmund
Guðjónsson.
En þrátt fyrir það, að út séu gefin þrjú
veiðitímarit hér á landi og góður aðgangur
sé að erlendum tímaritum, tvær sjónvarps-
stöðvar (já, þökk sé stöð 2 fyrir þá fimm
þætti sem þeir hafa gert um stangaveiði.)
og öll dagblöðin (og þá vil ég einnig
þakka Morgunblaðinu fyrir frábæra þætti
Gylfa Pálssonar) þá em því miður, enn
þann dag í dag, allt of margir stangaveiði-
menn á því þroskastigi að láta afla-
mennskuna og ofurkappið sitja í fyrirrúmi
íyrir háttvísi við aðra veiðimenn, veiði-
réttareigendur og virðingu við náttúmna.
Eða, eins og segir á svo gagnorðan hátt í
skýringum á siðareglum veiðifélags sem
við Olafur Jóhannsson emm báðir í:
„Armaður, sem veiðir eingöngu á flugu,
metur íþrótt umfram aflamagn. Hann hlítir
veiðireglum í hvívetna, er hófsamur í
veiði og fer vel með feng. Hann ræðir af
háttvísi um bráð, fer með gát að öllu lífi,
nýtur vem sinnar við veiðivatn og skilur
ekki eftir annað en sporin sín.
Ármaður deilir veiðigleði með félögum
sínum, berst lítt á við veiðiskap og er
hæverskur áhorfandi.
62
VEIÐIMAÐURINN