Úrval - 01.06.1945, Blaðsíða 26

24
tJRVAL
fisk og ég sé í anda fólkið stilla
sér upp í raðir með skálarnar
sínar til að fá fisk.“
Þessi hugmynd var gamal-
dags. Fiskinum var ekki út-
hlutað til Rúrítana í al-
menningseldhúsum. UNRRA
vildi ekki aðeins nota fiskinn
til að seðja hungrað fólk, held-
ur einnig til þess að koma af
stað eðlilegum viðskiptum og
hjálpa fólkinu til að hjálpa sér
sjálft. Ef þeir gerðu ekki ann-
að en að úthlutaplokkfiskþyrðu
þeir að vera við hendina á
hverjum degi upp frá því, til að
seðja sama fólkið, því að mað-
urinn er haldinn þeim vana, að
verða hungraður með stuttu
millibili. Það voru ekki margir
UNRRA starfsmenn til þess að
annast þessi störf. UNRRA
sendi aðeins örfáa menn til að
skipuleggja starfsemina: lækna,
verkfræðinga o. fl. Rúritanar
áttu að vinna mest að þessu
sjálfir. Og það átti að borga
þeim í þeirra eigin gjaldeyri —
rúrítum.
Það sem raunverulega skeði
þegar kanadiski fiskurinn kom,
var þetta: Forstjóri UNRRA
hringdi til manns þess, sem
vissi allt um fiskverzlunina og
sagðist ekki geta dreift fiskin-
um á markaðina í borgum
Rúritaníu. UNRRA vildi koma
heildverzluninni á réttan kjöl
og bezta leiðin til þess, var að
láta heildsala Rúrítana dreifa
fiskinum. Von bráðar voru
hengdar upp svohljóðandi.
auglýsingar á fisksölustöðunum:
Kanadiskur fiskur til sölu. Fólk
kom í verzlanirnar með rúrítur
sínar og keypti fiskinn við því
hámarksverði, sem UNRRA
setti.
Það vildi svo til að kanadisk-
ur hermaður var staddur í
Rúritaníu í fríi sínu. Hann sá
eina af þessum auglýsingum og
gekk inn til að rabba við
kaupmanninn.
„Hvernig stendur á að þið
seljiö þennan fisk?“ spurði
Kanadamaðurinn undrandi.
„Við í Kanada héldum að við
værum að gefa fiskinn til að
forða peningalausum Rúrítön-
um frá sulti“.
„Eftir því, sem ég bezt fæ
skilið,“ svaraði fiskkaupmaður-
inn, „var þessi fiskur sendur
okkur af alþjóðastofnun, sem
við erum meðlimir í. Hann var
ekki sendur okkur sem ölmusa,
heldur til að reisa okkur við
aftur. Við seljum hann vegna
þess, að það er bezta leiðin til