Úrval - 01.06.1945, Blaðsíða 109
INNRÁSIN
107
Hlutverk okkar yrði hættulegt.
Hann vonaði, að mannfall yrði
ekki mikið, en manntjón var
óhjákvæmilegt.
óljós innrásarótti breyttist
nú í hræðilegan veruleika. Eftir
nokkrar klukkustundir myndu
áætianir okkar verða fram-
kvæmdar. Enginn gat séð
fyrir örlög sín. Mér þótti sann-
arlega nóg um og ég var altek-
inn örvæntingu alla nóttina.
Klukkan var orðin nærri fjög-
ur, þegar ég sofnaði og ég svaf
óvært, því að ég skynjaði hinn
ægilega veruleika í gegnum
svefninn.
Við höfðum allir kviðið fyrir
sjóferðinni, því að við bjugg-
umst við árásum frá kafbátum,
hraðbátum og flugvélum. En
ekkert skeði.
Við vorum miklu lengur á
leiðinni frá Englandi til Frakk-
lands en venjulegt er. Tundur-
duflaslæðarar höfðu hreinsað
breiðar „rennur“ fyrir okkur
alla leiðina. Hver renna var
margar mílur á breidd og mörk-
uð duflum.
Framundan voru fleiri skip
en nokkur mannleg augu höföu
áður litið. Stórar skipalestir
voru á norðurleið og hraðskreið
farþegaskip sigldu áleiðis til
Englands til þess að sækja
meira lið og hergögn.
Allt var ákaflega vel skipu-
lagt, og hvert skip, jafnvel hin
minnstu, fylgdi áætlun út í
yztu æsar. En stormur og
straumur olli því, að skipalest
okkar varð fimm klukkustund-
um á undan áætlun. Við kippt-
um þessu í lag með því að sigla
í hringi.
Þó að við kæmum á ákvörðun-
arstað á áætlunartíma, þá voru
hermennirnir á ströndinni ekki
viðbúnir, og við biðum margar
klukkustundir meðal fjölda
skipa, sem lá þar úti fyrir. Loks
létum við akkeri falla og biðum
þess, að röðin kæmi að okkur.
^KIPULAGSBREYTINGAR,
^ gerðar á síðasta augnabliki,
uröu þess valdandi, að ég komst
ekki í land fyrr en daginn eftir
fyrstu landgönguna.
Þegar við komum í land, var
sti’öndin þegar á valdi okkar og
bardagarnir höfðu borizt nokkr-
ar mílur inn í land. Mótspyrnan
á ströndinni var aðallega fólgin
í skothríð frá leyniskyttum og
stórskotaliði og öðru hvoru
gaus upp brúnn sandstrókur,
þegar jarðsprengja sprakk. Við