Úrval - 01.06.1945, Blaðsíða 126

124
ÚRVAL
lausir í nokkra daga, því að við
vildum allir vera viðstaddir
frelsun borgarinnar. Ég hygg
að um tvö hundruð fréttaritar-
ar hafi komið til Parísar um
þetta leyti, og enda þótt her-
stjórnin hefði útvegað okkur
stórt gistihús fyrir dvalarstað,
var það orðið algerlega yfirfullt
áður en dagur var að kvöldi
kominn.
Mér þótti hótellífið skrítið
eftir svona langa veru á víg-
stöðvunum. Herbergi mitt var
stórt, með hægindastólum,
mjúku rúmi, baði og þjónustu-
stúlka var við hendina. Raf-
magn var ekkert á daginn, ekk-
ert heitt vatn og enginn ,,bar“,
en að því slepptu var allt eins
og á friðartímum.
Það hafði verið lítið um mat-
væli, þau fjögur ár, sem Prakk-
land hafði verið á valdi Þjóð-
verja, en frásagnir í þá átt að
fólk byggi við hungursneyð
voru sýnilega ósannar. Bænda-
fólkið í Normandí hafði litið
svo vel út og verið svo hraust-
legt, að við höfðum sagt:
„Sveitafólki líður alltaf bezt,
bíðum þangað til við komum til
Parísar. Þar munum við sjá
fólk, sem sveltur."
Auðvitað þjáðust Parísarbú-
ar hin fjögur hernámsár. En
það er skoðun mín, að þeir
hafi ekki þjáðst eins mikið lík-
amlega og við héldum.
Þeir voru ekki tötralegir,
horaðir og aumkvunarverðir
eins og fólkið á ítalíu. í sann-
leika sagt fannst mér þeir vera
eins og ég býst við að þeir séu
á friðartímum.
Eins og venjulega fór það
svo, að þeir Ameríkumenn, sem
helzt eiga skilið að sjá París, fá
ekki ósk sína uppfyllta. Ég á
hér við hermennina. Aðeins ein
amerísk fótgönguliðsherdeild og
ein könnunarsveit fór um París-
arborg og höfðu þar stutta við-
dvöl.
Þeir fyrstu, sem komu til
borgarinnar til dvalar, voru
ýmsir menn úr þeim deildum
hersins, sem ekki berjast á víg-
velli, svo og fréttaritarar. Ég
heyrði fleiri en einn af þessiun
mönnum segja, að þeir blygð-
uðust sín fyrir að taka á móti
fagnaðarhrópum og kossum
fyrir frelsun Parísar, meðan
piltarnir, sem moluðu þýzka
hei'inn og ruddu brautina, voru
enn að berjast, og það án kossa
og fagnaðarhrópa.
En þannig gengur það í henni
veröld.