Úrval - 01.06.1945, Blaðsíða 113

INNRÁSIN
111
Þar höfðum við sjúkratjald og
gaddavírsgirðingu fyrir stríðs-
fanga. Þaðan var prýðilegt út-
sýni yfir ströndina og sjóinn.
Skammt undan ströndinni lá
mesti skipafloti, sem mannleg
augu hafa nokkurntíma séð.
Mergðin var ótrúlega mikil og
náði út að yzta sjóndeildarhring
og margar mílur til beggja
handa.
Þegar ég stóð þarna uppi, tók
ég eftir hóp af þýzkum her-
mönnum, sem nýlega höfðu ver-
ið teknir til fanga. Það var ekki
enn búið að setja þá í fanga-
búðir og þeir stóðu bara þarna,
og amerískir hermenn vopnaðir
vélbyssum gættu þeirra.
Fangarnir horfðu líka út á
sjóinn, sem árum saman hafði
blasað auður við augum þeirra.
Nú störðu þeir á hann eins og í
leiðslu. Þeir töluðust ekki við.
Þurftu þess ekki. Svipurinn á
andlitum þeirra verður ógleym-
anlegur. Hann bar vott um
endanlega og hræðilega viður-
kenningu þess, að allt væri
glatað.
ÍSTRÍÐI gerast jafnt skop-
legir atburðir og sorglegir.
Við komum til hinnar fögru
smáborgar Bameville, sem er á
vesturströndinni. Gamall maö-
ur í bláum vinnufötum kom
hlaupandi á móti okkur og benti
okkur að koma með sér inn í
kaffihús sitt og þiggja glas af
víni. Þar sem við vildum ekki
móðga hann, þáðum við boðið.
Við settumst á trébekki við
langt borð, meðan Frakkinn var
á þönum fram og aftur. Hann
hleypti tveim lögregluþjónum
og fjölskyldu sinni inn í veit-
ingastofuna, en tók þvínæst
húnin úr útidyrahurðinni.
Þjóðverjarnir höfðu drukkið
allt upp, nema svolítið af léttu
víni og ákavíti. Ef þið vitið
ekki hvað ákavíti er, þá er það
eiturbrugg mikið, búið til með
því að sjóða gaddavír, sápu-
spæni, úrfjaðrir og gamla tjald-
hæla. Litli Frakkinn fyllti glös
okkar. Við lyftum glösunum,
skáluðum fyrir Frakklandi og
vináttu meðai mannanna, og
tárin runnu niður kinnar okkar.
En í þessu tilfelli stöfuðu tárin
að miklu leyti af áreynslu okk-
ar við að kyngja drykknum.
Það er erfitt líf að standa í
svona vinarfagnaði, og það er
skoðun mín, að sérhver ame-
rískur hermaður, sem hefir
skálað í ákavíti, ætti að fá
heiðursmerki fyrir.