Úrval - 01.06.1950, Blaðsíða 24

22
ÚRVAL
og sem seinna urðu mér efni í
smásögu eða skáldsögu. Ég
hélt kannski að lesandanum —
sem ef til vill þekkti efnið aft-
ur — mundi þykja gaman að
sjá það hráefni sem ég um-
skapaði í haglega gert skáld-
verk.
Ég hef aldrei haldið því fram,
að ég hafi skapað eitthvað af
engu; ég hef alltaf þurft atburð
eða, persónu sem uppistöðu til
að byggja á, en ég hef notað
ímyndunarafl, hugmyndaflug og
dálítið skáldlegt næmi til að
gefa verkinu hluta af sjálfum
mér.“
Hér fara á eftir brot úr minn-
isbiöðum Maughams:
*
1894.
1 ást skyldu menn spara
samvistir. Enginn getur elskað
eilíflega. Ástin verður heitari
og varanlegri ef hún mætir
hindrunum. Ef elskhugi fær
ekki að njóta ástarinnar að
fullu, annað hvort af því að
elskendurnir eru fjarri hvor
öðrum, geta sjaldan verið sam-
an, eða vegna duttlunga og
kaldlyndis unnustunnar, þá
finnur hann huggun í þeirri til-
hugsun, að þegar óskir hans
verði uppfylltar, muni nautnin
verða því meiri. En með því að
ástin er eins og hún er, mun
hann ekki taka tillit til skyn-
samlegrar hugsunar, ef engar
slíkar hindranir væru, og laun-
in yrðu leiði og óbeit. Sú ást
sem varir lengst, er ástin sem
aldrei er endurgoldin.
1896.
Mesta ólán sem hent getur
nokkurn dreng, og það sem hafa
mun hryggilegastar afleiðingar
fyrir hann, er að eiga móður,
sem elskar hann meira en
allt annað í heiminum.
1901.
Þeir töluðu um V.F. sem all-
ir þekktu. Hún hafði nýlega
gefið út safn ástríðuþrunginna
ástarkvæða, sem bersýnilega
voru ekki innblásin af manni
hennar. Þeir hlógu og skemmtu
sér við þá tilhugsun, að hún
skyldi leynt og ljóst hafa ver-
ið honum ótrú um langan tíma,
og þeir hefðu viljað gefa mik-
ið til að vita tilfinningar hans
þegar hann las kvæðin.
Þessi minnisgrein gaf mér
hugmyndina aö smásögunni