Úrval - 01.06.1950, Blaðsíða 107

OPNAÐU DYRNAR, RICHARD!
105
kanínu. Það var kvenmaður,
sem kom fyrst, og svo komu hin
ölí. Og mennirnir, sem biðu
mín, hættu að ganga eftir
mér. Allt í einu var svo komið,
að þeir biðu ekki lengur eftir
mér. Þeir biðu aðeins eftir því,
að þeir öðluðust virðuleik sinn
aftur. Og loksins kom að því,
og Ingi hrópaði:
— Við erum að reyna að
lokka systur mína út, en það er
enginn hægðarleikur.
Og Knútur hrópaði:
— Jæja, ætlar þú þá að koma,
eða kemur þú ekki!
Og þá gat ég ekki komið. Nú
var ég glötuð og lá bara þarna,
og önnur höndin féll niður úr
rúminu og fór að leita að kodda.
En áður en höndin hafði náð í
koddann, fór ein af ókunnu kon-
unum fyrir utan að syngja. Ef
hægt er þá að kalla það söng.
Ég veit það ekki. Ég er of þreytt
og of langt í burtu.
— Open the door, Richard.
Open the door and let me in.
— Það þýðir opnaðu dyrnar,
Richard, ef þú skyldir ekki vita
það, fýlupokinn þinn, hrópaði
Ingi.
Þá hefði ég átt að stökkva á
fætur og hrópa eins hátt og ég
gat: Ég heiti ekki Richard. Ég
er ekki karlmaður, og ég er
framar öllu ekki nein dræsa,
sem hefur tíma til að vera
á hlaupum allan daginn milli
hljóðfærasala til þess að leita
að grammófónplötum handa
næturunnustum sínum.
Hefði átt, já, en þannig fór
það ekki. I stað þess seig hinn
miskunnsami koddi niður á höf-
uð mitt, og nú var hann eins og
deig, sem leitaði inn í allar
ójöfnur á andiiti mínu og fyllti
þær og stirðnaði, og allt, sem
seinna skeði, heyrði ég og vissi,
en ég gat ekkert aðhafzt. Sorgin
gat ekki einu sinni kallað fram
viprur í andliti mínu.
Og þegar útidyrahurðinni var
skellt í lás og allur hópurinn fór
hlæjandi niður tröppurnar, gat
ég ekki einu sinni hugsað: Við
hefðum að minnsta kosti átt að
búa út að götunni, en ekki út að
garðinum, því að á laugardags-
eftirmiðdegi kemur ekki nokkur
sál út í garðinn. Nei, ég lá bara
og koddinn óx og óx, hann varð
að lofti og hann varð að veggj-
um og hann varð að gólfi. Og
samt var það ekki það, sem ég
óttaðist. Ég óttaðist hina hræði-
legu stund, þegar ég myndi
vakna, stundina, sem jafnvel
mínar snjöllustu brellur gætu