Úrval - 01.10.1950, Qupperneq 105

VINDURINN ER EKKI LÆS
103
líða. Dagarnir liðu óðfluga, en
þrátt fyrir það var eins og
Mayfairhótelið og skólinn væru í
óraf jarlægð, eins og ár hefði lið-
ið síðan við vorum þar. Ég gat
ekki skilið að ég ætti eftir að
sitja á skólabekk aftur. Sabby
hlýtur að hafa verið svipað inn-
anbrjósts, því að það var hún
sem sagði:
— Elskan mín, ég kann ekki
við mig á gistihúsi. Ég kvíði
fyrir að fara þangað aftur,
eftir að hafa lifað þessa yndis-
legu daga. Getum við ekki búið
saman í okkar eigin húsi? Það
væri gaman. Við gætum útvegað
okkur fallegt hús í Bombay.
— En það er annað, sem við
þurfum að tala um fyrst, sagði
ég.
— Hvað er það?
— Nú erum við búin með
tilhugalífið, sagði ég. Viltu gift-
ast mér?
Það var löng þögn, og ég
horfði ekki á Sabby, því að ég
vildi aðeins heyra svar hennar.
Og þá varð ég þess var að hún
grét hljóðlega.
— Elskan mín, þú þarft aldr-
ei að giftast mér. Vertu nú góð-
ur og biddu mig ekki um það
oftar. Þú verður að lofa mér því.
Loks rann upp dagurinn, þeg-
ar við urðum að kveðja vini
okkar í Tal. Sabby var með tár-
vot augu. Hún kyssti báðar
telpurnar og móðir þeirra kyssti
hana. Við settumst upp í bifreið-
ina, veifuðum og ókum af stað.
Nokkrum vikum eftir að við
komum aftur til Bombay, hætti
kennslan í japönskunni, og ég
fékk skipun um að vera reiðu-
búin að fara til Cawnpore sem
túlkur í byrjun desember. En
löngu áður en ég fékk skipunina,
hafði Sabby fundið húsið. Hún
hafði samið við eigandann og
leigt það með húsgögnum í
hálft ár. Það kvöld var það
yndislegasta, sem við höfðum
lifað lengi. Sólin skein í heiði
og loftið var fullt af blómangan.
Þegar klukkan var hálf átta,
náði ég mér í vagn og ók til
Mayfair til þess að sækja
Sabby.
Við ókum eftir regnvotum
strætunum, framhjá klúbbnum
og skólanum, og ég gat séð
þagnartuminn á Malabarhæð-
inni.
— Ég er svo hrædd um að
þú verðir fyrir vonbrigðum,
sagði Sabby. Það var þess vegna
að ég beið eftir góðviðrisdegi.
Láttu nú ekki sem þér líki það,
ef þér finnst það ekki fallegt.
Þá getum við valið okkur annað
hús.
— Eftir að þú hefur haft
svona mikið fyrir þessu?
— Ég vil að þú verðir ham-
ingjusamur þar, elskan mín.
— Þú þarft ekki að hafa á-
hyggjur af því.
Að lokum komum við á á-
fangastaðinn.
— Sjáðu, sagði Sabby. Þarna
er það.
Uppi á hæðinni stóð snoturt