Úrval - 01.10.1950, Blaðsíða 113

VINDURINN ER EKKI LÆS
111
horfa til beggja hliða. Svo kleif
hann yfir köstinn, sneri sér að
okkur, yppti öxlum og s!ó út
höndunum, eins og hann vilöi
segja: Óþörf varkárni.
Og þá var það sem kúlan hitti
hann. Skothvellurinn var svo
hár, að ég hrökk í kút. Andar-
tak stóð Manning í sömu spor-
um og hreyfingarlaus. Svo féll
skammbyssan úr hendi hans og
sígarettan úr munninum og
hann hné niður. Bifreiðin rykkt-
ist aftur á bak og skáhallt yfir
veginn og í sama bili kvað við
vélbyssuskothríð. Framrúðan
brotnaði og bílstjórinn missti
tökin á stýrishjólinu.
Síðan kom hópur japanskra
hermanna hlaupandi með
brugðna byssustingi. Majórinn
skaut einu skoti, en í næstu and-
rá var blikandi stáloddum
stungið inn um bílgluggana.
Ég bjóst við að verða rekinn
í gegn, en þegar ég steig út úr
bílnum, var ég sleginn í höfuðið
með byssuskefti, eins og til þess
að veita mér ráðningu, því að
höggið var ekki mjög mikið.
Liðsforingi gaf tveim her-
mönnum skipun um að fara
með okkur á brott. Við vorum
bundnir saman og ógnað með
byssustingjum. Majórinn gekk
fremstur með hægum, föstum
skrefum. Hann leit nokkrum
sinnum um öxl, og mér brá, þeg-
ar ég sá hvað andlit hans hafði
breytzt og var orðið torkenni-
legt á svo skammri stund. Hann
var eins og dauðadæmdur mað-
ur, sem reikar að gálganum. Ég
hvíslaði að honum:
— Það er ekki öll von úti
enn.
Hann skimaði í kring um sig
og tautaði eitthvað, og einn af
hermönnunum hastaði á okkur.
Ég skildi það af tali þeirra að
þeir voru nýliðar, þó að þeir
þættust vera gamlir og vanir
hermenn.
En skömmu seinna stakk einn
þeirra byssusting sínum í inn-
fædda bílstjórann til þess að
hann herti gönguna. En í stað
þess að hraða sér, staðnæmdist
Indverjinn, sneri sér að her-
mönnunum og fór að skamma
þá á móðurmáli sínu.
Hermennirnir viku undan og
skipuðu honum að halda áfram.
En hann stóð þráðbeinn og ó-
bifanlegur. Ég varð hræddur um
að þetta ætlaði að enda illa og
sagði þá við hermennina:
— Það er óþarfi að stjaka við
honum. Þeir störðu undrandi á
mig.
— Talar þú japönsku.
— Já, dálítið.
— Segðu Indverjanum þá að
halda áfram.
Ég gerði það og við héldum
áfram göngunni.
Eftir fimm klukkustunda
göngu komum við til fangabúð-
anna, sem var þyrping bambus-
kofa. Skammt frá þeim voru
skotgrafir og varðturnar. Hóp-
ur hermanna sat flötum beinum
og var að eta rís.
Við vorum látnir fara inn í