Verzlunartíðindi - 01.12.1984, Side 7

„Það halda því margir fram að
ég sé sérvitringur. Ég hef nú
stundum orðað það svo að mér
líki vel við sérvitringa, — þeir
hafi þó skoðun á málunum. Ég
vil líka hafa skoðun og að aðrir
hafi skoðun og standi við hana.
Ætli ég sé ekki einn úr þessum
hópi,“ segir Hreinn Sumarliða-
son kaupmaður í Kjörbúðinni
Laugarási í viðtali við Verzl-
unartíðindi.
Hreinn Sumarliðason í Kjörbúðinni Laugarás
Vel burstaðir skór geta skipt
miklu máli í lífshlaupinu ...
Verstunin Laugarás.
Hreinn hélt upp á 25 ára af-
mæli verzlunar sinnar í sumar
meö glæsibrag miklum. Þeir
skiptu hundruðum sem tóku
þátt í fögnuði Hreins og konu
hans, Önnu Hallgnmsdóttur,
viðskiptavinir og félagar úr
kaupmannastétt. . .
Um áratugaskeið hefur
nafn Hreins Sumarliðasonar
verið nátengt Kaupmanna-
samtökum íslands og Félagi
matvörukaupmanna. Sagt er
um Hrein að hann sækist ekki
eftir vegtyllum, en verjist fim-
lega lengst af, ef menn vilja
setja hann á oddinn. Störf
hans gegnum árin eru mörg
og mikil og standa félagar í
samtökum okkar í mikilli
þakkarskuld við hann.
VILDI EKKI
VINNA I
MATVÖRUNNI!
,,Það er svo undarlegt að
þegar ég þyrjaði verslunar-
störf norður á Siglufirði, þá
réðst ég til veiðarfæraversl-
unar þar á staðnum, en hafn-
aði því algjörlega að vinna í
matvöruþúð, sem mérstóð þó
til boða. Ég gat hreint út sagt
ekki hugsað mér að vinna í
slíku. En svona eru örlögin og
lífið, óráðin gáta. Matvöru-
verslunin átti eftir að verða
mitt lifibrauð", segir Hreinn í
upphafi viðtals okkar.
,,Við héldum suður til
Reykjavíkur, Anna sem þá var
unnusta mín, og ég, árið 1949
eftir að ég hafði unnið í 2 ár í
veiðarfæraversluninni. Við
ætluðum í frí og stunduðum
ýmiskonar vinnu jafnframt.
Það var einhverju sinni að
við áttum leið um Garða-
strætið að okkur varð litið inn
í Kiddabúð. Ég man að ég
sagði sem svo að gaman væri
6
að vinna í svo fallegri búð.
Verslanirnar hans Kristjáns
Jónssonar voru á 4 eða 5
stöðum í borginni og báru af
fyrir hvað þær voru fallegar
um þetta leyti, eða 1950. En
enn koma skrítin örlög til
skjalanna. Nokkrum vikum
seinna er auglýst eftir af-
greiðslumanni í búðina. Ég
hélt inn á Njálsgötu 64, en þar
var Kristján með skrifstofu
sína. Stiginn upp á hæðina
var fullur af fólki og biðin
löng. Ég talaði talsvert við
þann sem var á undan mér,
og átti svo eftir að hitta hann
við samskonar kringumstæð-
ur hjá KRON, atvinnuleysið
var mikið og ég frétti seinna
að um hundrað manns hefðu
sótt um hjá Kidda. Á þessum
tíma voru menn ekki að segja
upp störfum þar sem þeir
höfðu fastráðningu og ég
man eftireinum ungum manni
sem starfaði við virta raf-
tækjabúð og sagði upp án
þess að eiga stöðu vísa. Hans
mál þótti algjört hneyksli í þá
tíð, en þætti naumast umtals-
vert í dag.
KIDDABÚÐ
GÓÐUR SKÓLI
En það er af umsókn minni
hjá Kiddabúð að frétta að
tveim dögum síðar fæ ég boð
um að mæta að nýju til viðtals.
Og að því loknu var ég ráðinn
starfsmaður. Mérvarsagtþað
seinna að það sem réði um
ráðningu mína var að ég var á
gljáburstuðum skóml! Það
hafði ég lært af föður mínum,
sem var skósmiður, að fara
vel með skótauið og bursta
það reglulega og vel. Það
kom sér í góðar þarfir í þessu
tilviki.
Hjá Kristjáni Jónssyni vann
HREINN, — úrvais ræöumenn meðal kaupmanna.
ég allt til ársins 1959, fyrst
sem afgreiðslumaður og síðar
sem verslunarstjóri. Kristján
var mjög virtur kaupmaður og
viðurkenndur af öllum sem
við hann áttu viðskipti. Þessi
ár mín í Kiddabúð voru sá al-
besti skóli, sem ég hefði get-
að fengið og undirstaða undir
sjálfstæð störf sem kaup-
maður.
Árið 1959 opnuðum við
Verslunina Laugarás á Laug-
arásvegi 1. Meðeigendur með
okkur hjónum voru þau Guð-
ríður Guðmundsdóttir og
Sigþór J. Sigþórsson, en
hann hafði líka starfað hjá
Kidda í Bergstaðastrætinu.
Báðir vildum við reyna kaup-
mennsku sjálfstætt og ákváð-
um að leggja saman kraftana.
Við opnuðum 12. júlí 1959
með pomp og pragt. Það var
búið að gantast talsvert með
það að líklega rynni nú aldrei
af okkur þarna í sama húsi og
VERZLUNARTÍÐINDI
ríkið. En það var nú öðru nær.
Ég get sagt sögu af því.
HÁLFFLASKAN
GÓÐA FYLGDI
IKAUPUNUM
Við kölluðum blaðamenn á
okkar fund og gáfum þeim í
glas eins og siður var þá. Að
loknu þessu hófi var hálf
flaska af viskíi eftir og var hún
sett inn í skáp með ýmsum
áhöldum kaffistofunnar. Þeg-
ar ég seldi búðina Sveini
Guðlaugssyni 1967, þá var
þessi hálfflaska enn á sínum
stað óhreyfð, og fylgdi hún
versluninni í kaupunum!
Viðskiptin þarna á Laugar-
ásveginum urðu ekki eins
mikil og við eigendurnir höfð-
um vænst og verslunin ekki
nægileg til að framfleyta
tveim fjölskyldum. Það varð
því að samkomulagi milli okk-
ar Sigþórs að ég og kona mín
keyptum hlut þeirra hjón-
anna. Síðar stofnaði Sigþór
Árbæjarkjör og verslaði þar
allmörg ár.
Það var 1967 sem flutt var í
nýju verslunina hér í Norður-
brúninni og rákum við báðar
búðirnar á tímabili.
Ég get ekki sagt annað en
að ég hafi átt því láni að fagna
að eiga prýðis viðskiptavini
gegnum árin, fólk af öllum
stéttum þjóðfélagsins, ungt
fólk og aldið að árum.“
„STUNDUM ER
OFLOFI Á
MANN HLAÐIГ
Tal okkar Hreins barst aftur
að sérvisku hans og spurði ég
hann þá um kreditkortamálið.
„Jú, þetta að ég hef aldrei
tekið kreditkortin má eflaust
VERZLUNARTÍÐINDI
heimfæra upp á sérvisku
mína, og kannski hef ég orðið
að gjalda fyrir það. En hvað
um það, ég reiknaði þetta
dæmi á sínum tíma og komst
að raun um það að þessi inn-
heimta var óhóflega dýr.
Menn hafa svo komist að
sömu niðurstöðu núna."
Ég spurði Hrein um félags-
mál kaupmanna. Hreinn hefur
alla tíð sýnt sig í að vera með
félagslyndari mönnum og
unnið margt gott starfið fyrir
kaupmenn.
..Ég fór fljótlega á fundi
matvörukaupmanna. Þetta
voru skemmtilegir fundir,
enda úrvals ræðumenn í okk-
ar hópi. Það má nefna ýmis
nöfn í því sambandi, t.d. Þor-
björns í Borg, Sigurðar
Magnússonar, sem síðar varð
formaður Kaupmannasam-
takanna, Sigurliða Kristjáns-
sonar, Gústa í Drífanda,
Svavars í Ási og Axels Sigur-
geirssonar. Fljótlega lenti ég í
stjórn í 4 ár og síðan formaður
önnur fjögur. Þá var ég kjör-
inn í aðalstjórn Kaupmanna-
samtakanna, fulltrúaráð og
nefndir ýmsar. Ég hef haft
einkar gaman af félagsstarf-
inu og sé ekki eftir þeim tíma
sem þau tóku. Hitt er annað
mál að stundum er oflofi á
mann hlaðið, t.d. f afmælis-
hófinu núna í sumar, þegar
rætt var um minn hlut í mjólk-
urnefndinni. Ég var formaður
þessarar nefndar, en það má
ekki gleymast að með mér
voru einstakir ágætismenn
eins og Sigurður heitinn
Matthíasson, Jón Júlíusson
núverandi varaformaður
samtakanna og Hreinn Hall-
dórsson framan af. Þessi
nefnd náði þeim árangri að fá
áratuga einokun á mjólkur-
sölu aflétt, og kaupmenn og
aðrir fengu mjólkina í búðirn-
ar, en mjólkurbúðirnar voru
lagðar niður. Þetta var sam-
hentur hópur, sem vann að
því að brjóta þetta kerfi niður
og auðvitað á ég ekki einn
þakkir skyldar fyrir það.
En talandi um þetta tímabil
þá man ég alltaf þegar nefnd-
in fór að hitta Halldór E. Sig-
urðsson þáverandi landbún-
aðarráðherra. Fylgiskjölin
höfðu hrannast upp og ég
valdi þann kostinn að koma
þeim skipulega fyrir í nokkuð
stórri möppu. Með þessa
möppu fór ég á fund ráðherr-
ans. Þá drundi í Halldóri E.:
,,Það er nú ekki meiningin að
Hreinn og Anna kona hans.
7