Hljóðabunga - 01.03.1975, Síða 20

taka menningarfrumkvæðið af alþýðunni,
þá skulu allir fara í „kokkinn”.
c) Myndlistareinræðisherrum getur al-
þýðan steypt af stóli með því að ráðast á
verk þeirra og betrumbæta þau.
Samtímis verður alþýðan að brjóta allar
hömlur af sköpunargleði sinni. Skrifa
skáldsögur í sameiningu, syngja fjöldasöng,
dansa hringdans, og mála eigin listaverk
utan á opinberar byggingar, sem mest í
hópvinnu. Þá hættir fólk kannski að láta
sefjast af áróðri ruslamenningarinnar, og
öðlast þann félagsþroska, sem þarf til að
kollvarpa kapítalismanum.
REGIN DAHL
Tvísöngur
Brennivínsaldan úfnar,
ber mig ú baki
hátt móti himni. —
I sólsetursloftið
kveður blóðið
skapara sínum.
Rísa grænar úr djúpi
egjarnar allar,
gndissjón. —
Mgrkvast svo dagnr á ng
í rgmjandi broti
og gullnu löðri.
Enn er ég hafinn í hæðir upp
þar sem hnísurnar svífa
kastast í sólarljóma. —
Bráðlega mun mig bresta
blóð í kvæðaróm
ellegar ástarleiki.
Brennivínsaldan brimar,
sgngur gmjandi
fgrir egrunum.
Snöggt kemur sú hin lielga stund
þegar við föðmumst
ég og allt.
(GuSjón Friöriksson pýddi úr færeysku)
SKRIF-RÖSA OG SÓLON I SLUNKARlKI
Kona nokkur á Isafirði, sem Rósa hét, var
hjálpleg Sóloni í Slunkaríki. Hún skrifaði
fyrir hann bónarbréf og vísur. Sólon kall-
aði hana Skrif-Rósu og orti þessa vísu til
hennar:
Hún má þakka sínum sæla herra
að vitið hefur meira hún
en skötuhali.
Þetta þótti Rósu vafasamt lof. Því svar-
aði Sólon til, að í skötuhala væri það allra
mesta vit sem til væri.
(Eftir sögn Jóns Jónssonar)
20
HLJÓÐABUNGA