Bænavikan - 22.11.1958, Blaðsíða 2

Bænavikan - 22.11.1958, Blaðsíða 2
fréttamanna sinna merkilegt hlutverk, en það var, að leita hamingjusamt fólk uppi og kom- ast að ástæðunni fyrir gleði þess. Fréttamað- urinn leysti þetta verk af hendi, og að því búnu sýndi hann ritstjóranum úrlausnirnar. Þær báru það með sér, að fólk, sem var ham- ingjusamt, átti hamingju sína þeirri huggun og hjálp að þakka, sem trúarbrögðin veittu því. Þannig var farið áttatíu og sex af hverj- um hundrað aðspurðum. Ritstjórinn tók enn- fremur eftir því, að þetta fólk átti við sömu kjör að búa og allur þorri manna og hafði við sömu erfiðleika að etja og allir aðrir. Mis- munurinn lá ekki í aðstæðum, heldur í and- legu ásigkomulagi. M. ö. o. trú þess hefur sigrað heiminn. „ ,Þaö er vel trúlegt, að aðal dauðaorsök nútíma þjóðfélags sé óhamingja/ segir Dr. Kenneth Appel, formaður geðverndarfélagsins í Bandaríkjunum. Dr. Appel álítur, að aukn- ing ýmissa sjúkdóma: heilablóðfall, hjarta- slag, æxli og hár blóðþrýstingur, megi að miklu leyti rekja til aukinnar andlegrar of- þenslu: ,Þegar til lengdar lætur er ánægja eins mikilvæg og næring hvað heilsuvernd áhrærir. Ófullnæging frumþarfa mannsins skapar þenslu. Ef þenslan er mikil orsakar hún alvarlega sjúkdóma‘.“ — Time, 14. maí 1956. Þannig þarf það ekki að vera. Við þurfum ekki að vera viðnámslaus gegn hjartaslagi og of háum blóðþrýstingi. Andleg ofþensla þarf ekki að fá yfirhöndina og tortíma okkur. Við þurfum ekki að vera eins og þeir, sem „burð- ast með trú sína á bakinu eins og hlass, þegar þeir gætu borið hana eins og söng í hjartanu." „ ,Glatt hjarta veitir góða heilsubót.' Þakk- læti, fögnuður, góðvild og traust á kærleika og umhyggju Guðs, — þetta eru beztu verðir heilsunnar. Hjá ísraelsmönnum áttu þessir eiginleikar að vera frumtónninn að sjálfu líf- inu. Það ætti ekki að vera hægt, að bæla niður gleði hins kristna, og hún ætti heldur ekki að vera háð ytri aðstæðum. Örugg trú, sem er öllum vandamálum lífsins æðri, ætti að styrkja hinn kristna, hvert sem hlutskipti hans kann að vera. Þegar Páll og Sílas höfðu verið barðir, svo að bök þeirra blæddu, voru þeir rammlega fjötraðir í dýflissunni í Fil- íppí. Hvað gerðu þeir? Þeir sungu, — ekki neina sorgarsöngva, heldur hjartanlega gleði- söngva. Þeir sungu til miðnættis. Þeir hljóta að hafa kunnað heilmikið af góðum sálmum. Líklega hafa þeir sungið, vegna þess að þeir gátu ekki sofið. Köld og dimm dýflissa, hlekkj- aðir fætur og sundurtætt blæðandi bök eru ekki beinlínis hvatning til að syngja. Margir, sem hafa langtum minni ástæðu til að kvarta, kveina og gera uppreist gegn hlutskipti sínu, er þeir ímynda sér, að sé þungbærara en þeir eigi skilið, hefðu gott af því að syngja nokkra góða sálma. Hjörtu Páls og Sílasar voru full af gleði hjálpræðisins og ekkert utanaðkom- andi gat bugað þá. Þeir sungu um þann frið og þá gleði, sem ríkti hið innra með þeim. Fangelsið í Filíppí, sem hafði vanizt margs konar hljóðum, hafði aldrei áður heyrt slíkan söng. Bölbænir, ögranir og örvæntingaróp höfðu heyrzt þar, en þessa nótt hljómaði ró- legur og hljómþýður söngur. Frásögnin segir: „og bandingjarnir hlustuðu á þá.“ Hvort söng- urinn hefur verið tæknilega réttur hvað takti og tónhæð viðkemur, vitum við ekki, en við getum verið þess fullviss, að hann var í full- komnu samræmi við kristilega von og trúar- traust. Hann hlýtur einnig að hafa haft sér- lega róandi áhrif á alla stofnunina, því að fangavörðurinn steinsofnaði. Framkoma Páls og Sílasar í Filippí virðist hafa verið eins og hinna postulanna. Um ann- an atburð fyrr í sögunni lesum við: „Og þeir ... kölluðu á postulana og húðstrýktu þá, og fyrirbuðu þeim að tala í Jesú nafni, og létu þá lausa. Þeir fóru nú burt úr augsýn ráðsins, glaðir yfir því að þeir höfðu verið virtir þess að líða háðung vegna nafnsins.“ Post. 5, 40. 41. Það var ómögulegt að berja úr þeim gleðina. Þegar þeir voru látnir lausir, byrjuðu þeir strax að lofsyngja og prédika. Þetta tvennt hélzt jafnan í hendur. Það gladdi þá að pré- dika, og fólkið gladdist, vegna þess að' þeir prédikuðu. Sagan sannar, að það er eitthvað yfirnáttúr- legt við gleði hinna sönnu fylgjenda Krists. Trú þeirra býður þeim að ganga grýtta braut, braut sjálfsafneitunar, fórnar, smánar og jafnvel dauða. Hún býður þeim að meta jarð- nesk auðævi mikið minna en trúna, sem þeir játa. Óuppfræddum áhorfanda gæti virzt þetta mjög ófýsileg lífsbraut, en þó er hún eina varanlega ánægju- og hamingjuleiðin. Ástæð- unni lýsir Meistarinn sjálfur í einni af dæmi-

x

Bænavikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bænavikan
https://timarit.is/publication/1870

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.