Bænavikan - 22.11.1958, Blaðsíða 15

sálarlífi, sem er laust við ofþenslu, áhyggjur,
gagnrýni, öfund og jafnvægisleysi á andlega
sviðinu, — sálarlífi, sem hefur frið við Guð.
Það er ekki aðeins að líkamlegt ásigkomu-
lag mannsins hafi áhrif á andlegt heilbrigði
hans og hugarástand, heldur hefur hugar-
ástandið djúptæk áhrif á ásigkomulag líkam-
ans. Sálarlíí þess manns, sem býr yfir innri
friði, treystir Guði fullkomlega, er sáttur við
Guð og menn, er ekki áhyggjufullur og tekur
meðlæti og mótlæti lífsins með stakri rósemi,
hefur undraverð áhrif á heilsuna og líkamann
i heild, en sálarlíf þess manns, sem er haidinn
kvíða, áhyggjum, reiði, öfund, afbrýði, ótta,
og skortir traust á Guði, mun óhjákvæmilega
orsaka magakvilla, of háan blóðþrýsting,
stundum hjartabilun og sársauka í taugum,
vöðvum og liðamótum, svo að ekki sé minnzt
á margbrotnasta og undursamlegasta líffærið,
heilann.
„Samband sálar og líkama er mjög náið.
Þegar annað verður fyrir áfalli, líður hitt.
Hugarástandið hefur meiri áhrif á heilsuna en
menn gera sér almennt grein fyrir. Margir
þeirra sjúkdóma, sem menn þjást af, eru af-
leiðingar þunglyndis. Hryggð, kvíði, óánægja,
eftirsjón, sektarkennd og vantraust; allt þetta
miðar að því, að eyða lifsorkunni og bjóða
hnignun og dauða heim.“ — Ministry of Heal-
ing, bls. 241.
Þegar Páll postuli lýsti eiginleikunum, sem
nauðsynlegir væru, til þess að hinn kristni
bæri sigur úr býtum, sagði hann: ,,En sérhver,
sem tekur þátt í kappleikjum, er bindindissam-
ur í öllu.“ Viðvíkjandi hófsemi og þeim áhrif-
um, sem hún hefur á heilsu okkar og daglegar
venjur, lesum við í „Counsels on Health“, bls.
126: „Ef við gerðum okkur ljóst, að venjurnar,
sem við temjum okkur í þessu lífi, munu hafa
áhril' á eilífa velferð okkar, og að endanleg ör-
lög okkar byggjast á hófsömu líferni, myndum
við kappkosta að vera hófsöm í mat og drykk."
C. H., bls. 126. Þessi orð gefa til kynna, að
náið samband sé milli eilífrar velferðar og
daglegra matvenja okkar.
Pétur telur bindindið, með þeim eiginleikum,
sem þeim séu nauðsynlegir, er vilja vera lýta-
lausir frammi fyrir Guði. ,,.. . auðsýnið í trú
yðar dyggðina, en í dyggðinni þekkinguna,
en í þekkingunni bindindið .. . “ 2. Pét. 1, 5. 6.
Við eigum að vera hófsöm í öllum hlutum —
hófsöm í mat og drykk og hófsöm í vinnu.
E. t. v. er ekkert eins óheillavænlegt og skað-
legt í sambandi við heilsuvernd manna og það,
að gæta ekki hófsemi í mat. Margt mætti segja
viðvíkjandi því, hvaSa mat við ættum að
neyta, en það' er þó langtum þýðingarmeira
hve mikið einstaklingurinn borðar, þ. e. hóf-
semi í neyzlu. Af gildum ástæðum telja margir
læknar, að mikinn hluta þess sjúkleika, sem
knýr fólk til að leita læknis eða leggjast inn á
sjúkrahús, mætti umflýja með hófsömu og
bindindissömu mataræði. Það styttir líf manns,
að neyta of mikillar fæðu, jafnvel þótt góð sé.
Þetta ofát, samfara óæskilegri neyzlu þung-
meltanlegra og feitra fæðutegunda, er orsök
flestra meltingartruflana. Ofát, sér í lagi á
kræsingum, orsakar flesta sjúkdóma í gall-
blöðrunni, sem oft á tíðum verður að nema
burt með skurðaðgerð. Það orsakar einnig
marga sjúkdóma í maga og meltingarfærum.
Fólk, sem etur yfir sig og safnar offitu,
býður alvarlegum meltingarsjúkdómum heim,
og styttir þar með ævi sína. Margir maga-
kvillar og uppþemba hafa áhrif á hjartað og
valda hjartaslagi, en það er tíðasta dánaror-
sök nútímans. Mataræði okkar og matvenjur
eiga skilið nákvæmari umhugsun, og vissu-
lega þarf að temja sér meiri viljastyrk í sam-
bandi við þær en flest okkar gera. Hófsöm
matarneyzla ætti að verða að vana; það marg-
borgar sig.
Annað tæki náttúrunnar til heilsuverndar,
sem oft er vanrækt, er vatnið. Margir gera sér
enga grein fyrir því, hve vatnið, bæði til inn-
og útvortis afnota, er þýðingarmikið í sam-
bandi við heilsuvernd og lækningu á sjúk-
dómum. Eitt sinn var ég, ásamt vini mínum,
beðinn að heimsækja safnaðarmeðlim okkar í
Bombay í Indlandi. Faðir hans hafði verið í
þungu móki í margar klukkustundir. Læknir
hans hafði sagt fjölskyldunni, að hann myndi
að öllum líkindum ekki lifa til morguns. Hann
hafði háan sótthita, og úrskurður læknisins
um að hann myndi deyja innan fárra klukku-
stunda, virtist mjög trúlegur. Þar eð við vor-
um kunnugir hinum úreltu aöferðum, sem
beitt er við taugaveiki þarna, — sjúklingurinn
fær hvorki vott né þurrt, og hreint loft fær
ekki að komast að honum, — fannst okkur
að við gætum a. m. k. gefið þessum einföldu
náttúrumeðölum tækifæri til að sýna, hvers