Bænavikan - 22.11.1958, Blaðsíða 24

mátt eigin verka. Sé einhver í vafa um það
atriði, ætti hann að hugsa um deyjandi ræn-
ingjann á Golgatahæð, og að hann öðlaðist
fullkomið hjálpræði í Kristi. Hann gat ekki
farið í kirkju; hann gat ekki unnið neitt
kristniboðsstarf; hann gat ekki fært neina
fórn; hann gat ekki gert neitt annað en trúa
á Krist og kref jast hans sem frelsara síns, og
af vörum Krists sjálfs fékk hann þá blessuðu
fullvissu, að hann, iðrandi ræningi, myndi fá
að verða með Kristi í Paradís. Kæru systkini,
góðverkin, sem við kunnum að vinna, eru
ávextir hjálpræðis okkar. Aðventistar halda
ekki lögmálið til að frelsast, heldur af því, að
þeir hafa tileinkað sér hjálpræði Krists. Str.
Ellen G. White segir: „Sá, sem leitast við að
verða heilagur fyrir eigin verk með því að
halda lögmálið, tekur sér ógerning fyrir hend-
ur. Allt það, sem maðurinn getur gert án
Krists, er saurgað sjálfselsku og synd. Það er
náð Krists ein, sem getur gert okkur heilög
fyrir trú.“ Steps to Christ, bls. 60. Já, það er
máttur Heilags anda, sem er að verki í okkur
og gegnum okkur, sem gerir okkur mögulegt
að halda boðorð Guðs.
Hvers verðum við vísari, ef við snúum okk-
ur að miðöldunum? Við komumst að raun um,
að blys sannleikans var næstum því hulið af
dimmu skýi heiðinna trúarsetninga og hjátrú-
ar. Vottarnir tveir, Gamla og Nýja Testament-
ið, voru klæddir hærusekk og ösku þessi 1260
spádómsár, sem lauk árið 1798. Hinn kristni
söfnuður, sem átti að vera ljós heimsins,
var neyddur til að flýja út í eyðimörkina og
fela sig í hellum og klettum fjallanna. (Op.
12, 6. 14.) Og mikilvægar kristilegar kenni-
setningar viku ein eftir aðra fyrir heiðnum
siðum og hjátrú. Menn misstu sjónar á rétt-
læti fyrir trú, og hjálpræði fyrir eigin verk
kom í þess stað.
En, vinir, á þessari örlagastundu vakti Guð
upp óttalausan mann, til að vinna gegn þess-
ari villu og boða enn á ný mikilvæg sannindi,
sem gleymzt höfðu fyrir löngu. Nafn þessa
manns var Marteinn Lúther, en boðskapur
hans var þessi: „Hinn réttláti mun lifa fyrir
trú.“
Þegar Lúther lýsti lífi sínu, áður en hann sá
hið dýrðlega ljós réttlætingarinnar fyrir trú á
Krist, sagði hann: „Ég var guðhræddur munk-
ur og fór stranglegar e.ftir fyrirsipunum
reglu minnar en ég get með orðum lýst. Væri
það mögulegt nokkrum munki að komast inn
í guðsríki fyrir eigin verk, hefði ég vissulega
fengið þar aðgang. Ef þessu hefði haldið miklu
lengur áfram, myndu sjálfspyndingarnar hafa
leitt mig til dauða.“ D’Aubigne, „History of
Reformation", 6, 2. 3. kap. Lúther mataðist
ekki. Það leið oft yfir hann, og hann var með-
vitundarlaus tímunum saman, en samt ör-
vænti hann. Það var þegar hann klifraði upp
Pílatusarstigann á hnjánum, í því skyni að
öðlast réttlætingu og hjálpræði, að hann heyrði
rödd Guðs segja: „Hinn réttláti mun lifa fyrir
trú.“ Það var erfitt að læra þá lexíu, en þegar
sannleikur þessara orða rann upp fyrir honum,
fylltist hann gleði og sál hans hlaut frið.
Átjánda öldin var tími siðferðislegrar spill-
ingar og andlegrar örbirgðar á Bretlandseyj-
um. Á þeim tíma hæddust menn að hreinni
trú og trúfestu í Englandi og töldu hana gam-
aldags, en Guð hafði mann til taks, sem kom
fram á örlagastund. Á sama hátt og Lúther,
prédikaði hann náð Krists, sem stæði öllum
endurgjaldslaust til boða. Hann uppgötvaði
gömul og gleymd sannindi og boðaði þau í
krafti Heilags anda. Þessi maður var John
Wesley, mikill atgjörvismaður. Sumir sagna-
ritarar telja, að hann hafi gert meira fyrir
England á átjándu öldinni en allir félags- og
stjórnmálaleiðtogar samanlagt. Prédikun hans
og áhrif á fjöldann björguðu Englandi vafa-
laust frá ógurlegri byltingu.
Hversu uppörvandi er það ekki að sjá, að
Guð vakti þessa siðbótamenn upp á ákveðnum
tíma, til þess að vekja athygli fólksins á mikil-
vægum sannindum, sem legið höfðu í þagnar-
gildi um langt skeið. Með starfi þeirra og þjón-
ustu endurreisti Guð smám saman þá trú, sem
hinum heilögu var eitt sinn í hendur seld, hina
hreinu og flekklausu Jesú trú. Nú varð inntak
prédikunarinnar á nítjándu öldinni þessi:
„Endurkoma Krists er í nánd.“ Þessi dýrðlegi
boðskapur, sem kemur rúmlega 300 sinnum
fyrir í Nýja Testamentinu einu, þessi grund-
vallarkennisetning, sem gleymzt hafði á um-
liðnum öldum, var enn á ný prédikuð af þús-
undum boðbera víða um heim. Mikil trúarvakn-
ing brauzt út samtímis á ýmsum stöðum í
heiminum. Athygli margra beindist að spá-
dómnum í orði Guðs. Samkvæmt spádóminum
í Op. 10, 5. 6., var hoðskapurinn sá, að „enginn