Heimili og skóli - 01.12.1946, Blaðsíða 9

HEIMILI OG SKÓLI
127
Niðri á jörðunni var ey ein í miðju
úthafinu. Hún var eins og yndislegur
aldingarður. Hafið ólgaði umhverfis
hana, en hvergi sást land, því að ekk-
ert annað land var þá til á jörðunni.
Þetta var Paradís.
Eins og þið vitið, var það þama, sem
fyrstu mennirnir bjuggu, karl og kona
saman. Þau lifðu eins og blómi í eggi
og þekktu hvorki skort né ótta. Villi-
dýrin voru vinir þeirra, og gerðu þeim
aldrei mei'n. Tré og runnar svignuðu
undan þunga ávaxtanna, svo að ekki
þurfti að kvíða matarskorti. Víðs veg-
ar voru svalandi, tærar uppsprettur.
Aldrei var kalt og ekki var hitinn held-
ur óþægilegur.
En þrátt fyrir alla dýrðina og þæg-
indin voru þau ekki hamingjusöm. —
Drottinn sá þau reika um í Paradís
kæruleysisleg og súr á svip. Þau
þekktu hvorki sorg né gleði, en þjáð-
ust af einstæðingsskap.
Drottinn kenndi í brjósti um þau
og kallaði þau á fund sinn.
,,Ég ætla að gefa ykkur gjöf,“ sagði
hann, „sem mun kenna ykkur að
þekkja bæði sorg og sælu. En til þess
að geta það, verð ég að taka margt
fallegt frá ykkur, en í þess stað mun-
uð þið eignast sannarlegt líf og mikla
gleði. Ég ætla að gefa ykkur börn, og
þegar þau verða fullorðin, mun ég
einnig gefa þeim börn.“
Drottinn gerði nú eins og hann
hafði sagt. Hann skapaði geysilegan
fjölda barna og lagði þau öll í stórt
stöðuvatn, sem var í miðri Paradís.
Síðan skipaði hann storkunum að
sækja þau og færa öllum þeim foreldr-
um, sem bæðu um börn.
En Drottinn varð að taka mikið af
stjörnum himinsins til þess að skapa
öll þessi mörgu barnsaugu. Annars
hefðu þau ekki getað orðið svona skær
og geislandi björt. Það er aðeins á
mjóu belti á hirúninum, sem stjörn-
urnar eru eins þétt settar og var í upp-
hafi, það er í Vetrarbrautinni.
Nú varð Drottinn að taka nær því
alian roða sólarinnar til þess að gefa
börnunum rjóða vanga og rauðar var-
ir. Sólin átti nú aðeins eftir þann roða,
sem við sjáum kvölds og morgna, þeg-
ar hún kemur upp og gengur undir.
Mánaskinið milda var tekið 02: eefið
móðurinni. Það sést í brosi hennar,
þegar hún horfir á barnið sitt ný-
fædda, og geislarnir frá því brosi skína
inn í hjarta barnsins og vekja sál þess
til ódauðleikans. Þetta bros hinnar
fyrstu móður hefur gengið í arf til
allra annarra mæðra. Þið sjáið þetta,
börnin góð, þegar þið eruð háttuð á
kvöldin, og mamma beygir sig yfir
ykkur til þess að< bjóða ykkur góða
nótt með kossi; þá brosir hún svo milt
og bjart.
En máninn hefur aldrei síðan skin-
ið jafn bjart og hýrt og hann gerði í
upphafi.
Loks tók Drottinn mikið af hafinu,
sem umlukti Paradís, svo að löndin
kæmu upp víðs vegar. Úr hafinu gerði
Drottinn tár — óendanlega fjölda
móðurtára. Hann vissi vel, að um leið
og börnin kæmu í heiminn, mundi
sorgin verða jafn mikils ráðandi í
hjörtum foreldranna og gleðin. Móð-
urhjartað er eins og blóm. Þegar blóm-
ið er komið að því að visna, lætur
Drottinn daggperlurhar drjúpa í bik-
ar þess, og það lifnar á ný og breiðir
blöð sín gegn morgunsólinni. Og tár-