Heimili og skóli - 01.12.1946, Blaðsíða 13

HEIMILI OG SKÓLI
131
SNORRI SIGFÚSSON:
Varhugaverð rausn
Nýlega heyrði ég eftirfarandi sögu:
Foreldrar, sem stundum brugðu sér að
heiman, höfðu það fyrir venju að gefa
sex ára dreng, er þau áttu, peninga, til
þess að hann yrði góður heima. Fyrst
munu þetta hafa verið aðeins fáir aur-
ar, en smá hækkaði stöðugt, því að
drengsi gerði sig ekki ánægðan með
annað, og var loks, er hér var komið
sögu, orðið að nokkrum krónum. Og
nú, er honum skyldi mútað með 3
krónum, til þess að foreldrunum
leyfðist að fara að heiman, rís stráksi
upp og segir með þjósti: „Nei, en ég
vil hafa einn rauðan" (100 kr.).
Ekki sel ég þetta dýrara en ég
keypti, þótt ég geti vel trúað þessu,
hvort sem þetta hefur ráunverulega
gerzt eða ekki. Drengnum er komið
upp á það að fá peninga fyrir þægð-
ina, og þá er svo sem ekkert undarlegt,
þótt hann freistaði þess að ná í stóra
fjárhæð. Nú er það ekki víst, að dreng-
ur þessi hafi farið ill'a með þessa pen-
inga. Hann getur hafa sett þá alla í
sparibaukinn sinn, og þá er mikil bót
„Jú. — Ég hef lengst af fengizt við
að kenna börnum lestur og skrift.
Einnig hef ég haft á hendi söng-
kennslu í barnaskólanum hér.“
„Jæja, þú hefur þá skipt ævistarfi
þínu milli Skagfirðinga og Eyfirðinga.
Þér hefur vonandi líkað vel við þá
báða?“
,,Ég svara því hiklaust játandi: Ég
hef kynnzt mörgu ágætu fólki í báðum
þessum sýslum, fólki, sem hefur skilið
starf mitt og létt mér það á ýmsa lund.
Ég minnist þess því ætíð með hlýhug
og þakklæti.“
„Hvað mundir þú nú gera, ef þú
værir aftur orðinn tvítugur?"
„Það er ekki gott að segja með vissu.
Ef til vill breyttist hugsunarháttur
minn að einhverju leyti, ef æskublóð
tæki að streyma um líkama minn á ný.
— En ef sú breyting yrði ekki stór-
vægileg, mundi ég eflaust fyrst og
fremst leita mér hinnar beztu kenn-
aramenntunar, sem kostur væri á, og
síðan hverfa til minna fyrri starfa.“
„Hvers mundir þú nú helzt óska eft-
irmönnum þínum til handá og nem-
endum þeirra?"
„Ósk mín skal tjáð með fáum orð-
um, en af hlýjum hug. — Hún er á
þessa leið: Megi Ijós kristindómsins
ætíð lýsa þeim og veita hið innra,
sanna frelsi."
„Já, ég þakka þér fyrir þessa ósk.
Hún á erindi til okkar allra nú.“
Svo kvaddi ég þennan gamla vin
minn og hélt heimleiðis. Og þó að Jón
hafi ekki unnið nein stórvirki um æv-
ina, fann ég að hér var maður, sem
þjóðfélagið stóð í þakkarskuld við.
Vonandi fær Jón þá skuld greidda á
sínum tíma. H. J. M.