Læknaneminn - 01.12.1959, Qupperneq 19

LÆKNANBMINN
19
Lítið rabb um Ijóðagerð
Með tölublaði þessu lýkur XII. ár-
gangi Læknanemans, og mun því XIII.
árgangur hefja göngu sína á öndverðu
næsta ári.
Ýmsum mun eflaust finnast lítið til-
hlökkunarefni fyrir ritnefnd að eiga
yfir höfði sér jafngeigvænlegan at-
burð og útgáfu XIII. árgangs blaðsins,
minnugir allra þeirra ógna og hindur-
vitna, sem bundin eru við óhappatöluna
þrettán. En hvað um það, eigi má sköp-
um renna og því mun ritnefndin bíta á
jaxiinn, bölva i hljóði og hella sér út
i ritmennskuna, treystandi á guð og
góða menn.
En sem vér hugleiddum aldur Lækna-
nemans, vaknaði forvitni vor um upp-
haf hans og þroska frá fyrstu tíð. Því
löbbuðum vér oss niður á Landsbóka-
safn og báðum um það, sem til væri af
blaðinu. Við athugun reyndist elzta
blaðið, sem vér fengum, vera frá ár-
inu 1949. Var það þannig merkt:
LÆKNANEMINN
IV. árg. Marz 1949 1. tbl.
Ritnefnd blaðsins var þá skipuð þessum
mönnum: Tryggva Þorsteinssyni, Egg-
ert Jóhannessyni og Magnúsi Ágústs-
syni. I ávarpsorðum ritnefndar segir
meðal annars svo:
,,Á forsíðu þessa blaðs getur að líta
rómverska tölu, sem gefur til kynna,
að hér sé fjórði árgangur, fyrsta tölu.
blað á ferðinni. 1 vissu tilliti er þetta
rétt: Blaðið hefur komið út fjórum
sinnum, eitt tölublað í hvert skipti, en
þó eru liðin átta ár síðan fyrsta blaðið
kom út. Það var fjölritað, svo og hin
tvö, sem komið hafa síðan. Það er von,
að manni verði á að spyrja: Hvers vegna
erum við þá að basla við að gefa út
blaðsnepil? Er nokkur grundvöllur fyr-
ir málgagn læknanema ? Er nokkur
áhugi innan deildarinnar á slíku brölti?“
Öllum þessum spurningum svarar rit-
nefndin játandi og færir góð og gild
rök að því, enda virðast það orð að
sönnu, þegar þess er gætt, að blaðið
hefur síðan komið út reglulega, oftast
tvisvar til þrisvar á ári, um tíu ára
skeið.
Þegar farið er að fletta þessum
gömlu blöðum Læknanemans, rekst les-
andinn fljótt á ýmislegt skemmtilegt.
Einna mest kom oss þó á óvart að rek-
ast þar á tvö gamankvæði eftir Dr.
Rusticus. Birtust þau í jan.—marz blaði
V. árgangs, árið 1950. Að undanteknu
litlu ljóði, sem birtist skömmu síðar,
eru kvæði Dr. Rusticusar hin einu, sem
komið hafa í blaðinu s. 1. áratug.
Þar sem oss fundust kvæði Dr. Rus-
ticusar skemmtileg - - þótt skáldskapur-
inn sé ef til vill ekki alls staðar galla-
laus — og ætla má, að fáir læknanem-
ar, sem nú eru í deildinni hafi séð þau,
tökum vér oss það bessaleyfi að birta
þau hér í blaðinu í trausti þess, að Dr.
Rusticus, sem nú er eflaust orðinn mik-
ill og iæi’ður læknir, hafi ekkert á móti
því.
Þetjai• éy var héraðslœknir.
Eitt sinn var ég uppi í sveit
- enginn sýslunafnið veit —
að lækna kýr og kerlingar
og kvefmixtúru brugga í kar —
það var aðalstarfið þar.
Þar var ein þýzk í sömu sveit,
þybbin vel og helst til feit.
Einn daginn baðst hún þess af mér
að ég tæki tönn úr sér, — bitte sehr!
Næsta morgun klukkan níu
nálgast sá ég þessa píu,
kaffinu í hvelli kingdi,
kom til dyra er bjallan hringdi.
„Guten tag — hier bin ich,
bitte, tak Sie zahn aus mich,
ich habe voða mikinn verk,
und Sie sind svo geysisterk."
„Bitte treten Sie herein,
og lass mich sjá det gamle Schwein.“
— Hún settist niðrí stólinn fast,
svo sokkabandabeltið brast!
Svo glennti hún ginið vel á gátt
og gapti upp á þýzkan hátt.
Ég kíkti inn og kvað við snjallt:
„Kære fráulein den er galt.“
Því jaxlinn sneri mesialt! —
„Ein wisdómszahn im munde sitzt
wie ein þorn á rósakvist,
es bleibt noch vieler vandi
að draga hana heila að landi.“
„Ach, herr doktor,“ sagði hún,
„was solle ich doch damit tun,
um nachten weina ég og wæli,
og bóndinn schlaft í sinu bæli!“