Læknaneminn - 01.12.1959, Side 20

20
LÆKNANEMINN
— Ekki dugði hér að hika:
helvítis tönninni varð að hnika:
deyfði því drósina af snilld,
en daman æpti eftir vild,
— Sie war ganz wild! —
Tók ég upp eina mikla töng —
tæplega var hún nógu löng —
þreif þá þýzku steinbítstaki
og þá valt stóllinn um með braki.
Furðan lá nú flötum beinum, —■
ja, flötum er of mikið sagt!
Ekki tók ég tökum seinum,
en tyllti mér með pomp og pragt.
Um tönnina traustlega tók ég þá
og töngina sneri til og frá.
Titraði tátan, nötraði kofinn,
— því tönnin var ekki nógu dofin.
Sló og sleit hið þýzka man,
skrækti og æpti: ,,Ac,h mein zahn!“
Allt i einu tönnin hrökk
og út á hlaðið pían stökk.
— Nú er tönnin hér hjá mér,
heima kvinnan er hjá sér.
Ekki held ég að hún væli
hátt, né heldur mikið skæli
-— því nú er bóndi í hennar bæli!
Morale:
Moralen er, som alle ved:
at hvis du rejser op í sved,
saa maa du kunne trække tænder,
for ellers faar du lutter fjender!
Episkt drama í tveim þáttum:
Hvað mig henti hér í gær,
kæri vinur, heyr og lær.
Af því færð þú sannast frétt,
hve feiki illt er að gera rétt!
Skældist hérna skakkur inn,
stundi og hélt um bossan sinn
höfðingi úr næsta hreppi
— ég held ég öllum nöfnum sleppi.
Karlinn blés og bar sig illa:
„Bölvaðan ég hefi kvilla,
varla neitt ég við hann ræð,
vont er að hafa gyllinæð.“
„Þetta hefur þjáð mig löngum,
það er alltaf illt í göngum,
einkum er það allraverst,
ef á stóran stein ég sezt.“
Bæta varð úr þessum vanda,
vart það mátti svona standa, —
listin sú er lítilræð,
að lækna karl af gyllinæð.
Rétti honum rectalstauta,
ráðlagði að borða grauta:
„Taktu eins og tvo á dag,
og trúlega kemst þetta’ í lag.“
Karlinn varð nú harla kátur,
kvaðst ei mundu éta slátur,
en háma í sig hafragraut
og hafa hjá sér svona staut.
— Þrem dögum síðar er barið á dyr:
dúsir þar karlinn, sem nefndur er fyr;
illur og svartur og ylgdur á brá,
eitthvað var bogið, það strax ég sá.
„Inntakan mér líkar illa,
ekki á við þessum kvilla,
ég hef þegar étið sex,
og alltaf gyllinæðin vex.“
Morale:
Behold, my friend, this observation
to help you out of a tough situation:
Never give a guy any medicine
unless he knows where to put it in!
Það hefur löngum verið sagt, að
annar hvor íslendingur sé skáld eða að
minnsta kosti hagyrðingur. Þótt þetta
sé auðvitað ofmælt, er staðreynd, að
margir geta sett saman bögu, og ættu
læknanemar ekki að vera neinir eftir-
bátar annarra í því efni. Þess vegna
skorum vér á þá læknanema, sem fást
við ljóðagerð, að láta blaðið njóta að
einhverju ávaxta iðju sinnar og senda
því kvæði til birtingar.
Nú munu fyrsta hluta menn eflaust
segja eitthvað á þessa leið: Ekki ferð.
umst við um sveitir lands, drögum
tennur úr kjafti kerlinga eða læknum
gamla karla af gyllinæð. Um hvað get-
um við ort?
Því er til að svara, að læknanemar í
fyrsta hluta hafa t. d. undir höndum
bók eina herlega, anatomiu að nafni.
Er þar efni óþrjótandi, og hefur marg-
ur predikarinn lagt út af minna. Sagt
er, að Steingrímur heitinn Eyfjörð
læknir hafi ort allmikið af anatomisk-
um vísum. Kunnum vér þar til að nefna
þessar tvær:
Undir band að ofan smaug
æða og tauga liðið.
Innst fór vena, yzt fór taug,
en arteria í miðið.
Gæta verður þú að því,
það getur munað stórum.
Lærtaugin, hún liggur í
lacuna musculorum.