Ferðir - 01.05.1990, Blaðsíða 13

F E R Ð I R
13

Leiðangursmenn frá Akureyri að störfum við hlið flaksins. Gerla sést hve illa það er
útleikið. Einn hundanna í baksýn til vinstri. (Ljósm.: Eðvarð Sigurgeirsson.)
með því að slá skíðunum örlítið til hliðar um leið og ég gekk, félagar
minir treystu á næmleik minn og njólafeiskjurnar og ullin sönnuðu
að ég var traustsins verður. Svo fór þó um síðir að slóðin týndist. Þá
var kveikt á eldspýtum og skriðið og þreifað, án árangurs. Tryggvi
Þorsteinsson sem taldist fararstjóri vildi að sest yrði að til næturdval-
ar og byrjað var þegar að byggja snjóhús. Ég var ekki samþykkur
þessu, við hlutum að vera næstum komnir að Kistufelli. Við Ólafur
gengum því áfram en steyptumst hvað eftir annað á hausinn því
skíðin rákust í eitthvað. Það var logn og kallast var á. Allt í einu birti
augnablik og sást þá hvað olli því að við toldum ekki á fótunum, við
vorum inn í klasa af jökulstrýtum. Skömmu síðar komumst við Ólaf-
ur i kallsamband við menn er skotið höfðu úr merkjabyssu uppi í
Kistufelli. Breyttust nú aðstæður því menn þessir, Jóhann Helgason
°g Gísli Ólafsson færðu okkur vasaljós. Hafði Tryggvi nær lokið
snjohúsbyggingunni er við komum til baka en í því bar skyndilega að
ovæntan mann utan úr myrkrinu. Þetta var Þorsteinn Svanlaugsson
snöggklæddur sveittur og móður. Hann hafði þá sögu að segja að