Úrval - 01.10.1968, Qupperneq 45

EDISON — TOLSTOY
43
ýmsu sem á daga þessa manns,
Pyotr Okhrimenko, hefur drifið
síðan þetta gerðist.
Árið 1910 frétti Okhrimenko lát
Tolstoys. Fregnin um það í blaðinu
Russky Golos, sem gefið var út í
New York, hljóðaði svo 22. nóvem-
ber 1910): „Minningasamkoma um
Tolstoy mun verða haldin föstudag-
inn ■ 25. nóvember næstkomandi, í
East Side Parish Hall, 92. Avenue.
Þar mun verða fluttur fyrirlestur,
ræður haldnar, tónlist flutt og
sýndar myndir. Hefst kl. 8.“
Okhrimenko var viðstaddur þessa
athöfn. Salurinn var þéttskipaður
fólki. Tolstoy var stórfrægur maður
um víða veröld.
f þessu blaði birtist fundarálykt-
un svohljóðandi: „Við sem höfum
hrakizt burt úr ættlandi okkar allt
til Bandaríkjanna, og erum inn-
flytjendur í borginni New York,
tökum undir saknaðarorð allra
þeirra Rússa, sem nú harma lát
okkar ástkæra rithöfundar, Leo N.
Tolstoys."
Árið 1911 fór Okhrimenko heim
til Rússlands. Þá ríkti þar mikið
afturhald og ófrelsi, og Okhrimenko
vildi lítið um þetta tímabil tala, en
stundum sá hann eftir því að hann
skyldi hafa snúið heim.
Svo brauzt októberbyltingin út
árið 1917. Okhrimenko var fulltrúi
á hinu fyrsta þingi sovétanna.
Hann fékkst við þýðingu úr
ensku, og tók Pravda við þeim og
komu þær fyrir augu Lenins og
líkaði honum svo vel að lesa þetta,
að hann spurðist fyrir um þýðand-
ann og gaf út fyrirskipun um að
séð skyldi fyrir öllum þörfum hans.
Eftir það var Okhrimenko ' fastur
starfsmaður hjá Pravda.
Árið 1923 ferðaðist hann til Jas-
naya Poljana til þess að koma til
grafar Tolstoys, ásamt með John
Reed, konu hans Louise Bryant og
Albert Rhys Williams.

Fyrsta flokks skátar.
Litli bróðir minn átti að vinna visst verkefni fyrir skátaflokkinn
til þess að fá sérstakt afreksmerki. Og hann lét ekki lengi á því standa
að sýna sönnum um þetta afrek sitt alls staðar í nágr.enninum. Þið
getið bara rétt ímyndað ykkur, hve miður sín foreldrar okkar voru,
þegar þeir komust að því, að afrekið var söfnun alls konar hryllilegra
skorkvikinda, sem hann hafði safnað saman i kassa, sem á stóð:
„Skordýr, sem fundizt hafa á heimili mínu og I kringum það.“
Dorothy G. Dreher.
„Hvað þarf maður að kunna til þess að geta leikið á skálabumbur
(cymbals) ?“ spurði einhver Sir Malcolm Sargent hljómsveitarstjóra.
„Ekkert," svaraði hann, „nema að vita hvenær á að spila.“
Meðlimir synfóníuhljómsveita vita alltaf hvenær á að hækka tóninn,
svo framarlega sem sljómsveitarstjórinn er kvenmaður. Þá fer nefni-
lega alltaf að sjást í undirpilsið."
Harold C. Schonberg.