Úrval - 01.10.1968, Síða 59

AFGANISTAN
57
háar fjallshlíSarnar gnæfðu allt í
kringum okkur í öllum regnbog-
ans litum, grænum, rauðum, fjólu-
bláum og gulum, og risastórir klett-
arnir tóku á sig ótrúlegustu mynd-
ir. Þeir líktust einna helzt stór-
kostlegum minnismerkjum, sem
höfðu verið höggvin þarna út, ein-
hverjum risum til heiðurs.
Brátt gátum við greint svört
tjöld hirðingjanna. Þau virtust
skipta hundruðum, og allt í kring
um þau voru úlfaldar og hjarðir
kinda og geita á beit. Við ókum nú
út af slóðinni, sem við höfðum
fylgt, og stefndum í átt til tjald-
anna.
Við stöðvuðum bílinn, þegar hóp-
ur hirðingja kom þjótandi á móti
okkur, ljómandi af gleði yfir að
fá gesti. Höfðinginn, tignarlegur
maður, klæddur silkiskikkju, sem
nefndur var Khan, eins og í gamla
daga, faðmaði prófessorinn að sér,
en þeir voru fornir \inir. Hann
kyssti á hendur mér og leiddi okk-
ur að tjaldi, sem bæði var stærra
og fullkomnara en hin tjöldin. A
sendnu gólfinu voru skrautleg teppi
og í einu horninu hrúga af fagur-
lega útsaumuðum púðum. Khan
kynnti mig fyrir íbúum tjaldsins,
sem voru bræður hans og annað
tengdafólk, iíklega milli 40 og 50
manns, er bjuggu þarna saman eins
og ein fjölskylda, líkt og forfeður
þeirra höfðu gert í þúsundir ára.
Khan kom nú með mjög skraut-
lega silfurkrukku og skál og hellti
hátíðlegur í fasi vatni j’fir hendur
mér. Síðan var mér færð skál með
þykkri mjólk, lambasteik og hrís-
grjónum.
„Við hirðingjarnir lifum góðu
lífi”, sagði Khan, um leið og við
neyttum krásanna. „Við erum
frjálsustu menn í heiminum. Á
sumrin, þegar hitinn verður kæf-
andi, höldum við til fjalla með
hjarðirnar, en á veturna flytjum
við okkur niður í dalina. Við förum
hvert sem við viljum”.
Ég spurðist fyrir um, hvort ein-
hver hirðingjanna hefði .séð snjó-
manninn ógurlega. Hvítskeggjað-
ur öldungur-hristi höfuðið og sagði:
„Við höfum séð andana rísa upp úr
gröfum sínum að næturlagi og
þeysa um á úlföldunum, þar til
þeir voru að niðurlotum komnir.
Einnig hafa þeir gert unga menn
vitskerta, svo að þeir geltu eins
og hundar eða hlupu froðufellandi
um. Eitt sinn er við vorum uppi í
fjöllunum skammt frá Kína, rák-
umst við á nokkra ferðamenn, sem
sögðust hafa séð snjómanninn á
hlaupum. Slíkt höfum við aldrei
séð”.
Um það leyti, sem við vorum að
kveðja, kom einn frændi Khans út
úr einu tjaldanna og sýndi okkur
lítið ferðaútvarpstæki. „Khan
keypti þetta tæki í Kabul fyrir
skömmu”, sagði hann. „Það kostaði
3000 Afgahnis”.
Hann kveikti á tækinu og létt
bandarísk tónlist fyllti umhverfið.
Hirðingj arnir hlýddu á tónlistina
með hrifningu.
„Þetta er fögur tónlist”, sagði
Khan.
Afghanistan er sannarlega land
ótrúlegra andstæðna.