Úrval - 01.10.1968, Side 62

60
ÚRVAL
bók sinni fyrir því, að hinn glæsi-
legi, ungi lávarður væri „brjálaður,
vondur og hættulegur í viðkynn-
ingu.“ Og síðan hófst hún handa við
að sanna þessar staðhæfingar sínar
sér sjálfri til glötunar. Byron elti
lafði Caroline á röndum og reyndi
allt til þess að vinna ástir hennar,
en slík var venja hans, er hann
felldi hug til konu. En samt ein-
kenndist mat hans á henni af kaldri
skynsemi, og á því varð engin breyt-
ing, enda gerði þessi afstaða hans
honum fært að skrifa um hana
mörgum árum síðar eftir bitur von-
brigði sín: „Lafðin hefur varla
nokkurt persónulegt aðdráttarafl.
Vöxtur hennar er að vísu fíngerð-
ur, en samt er hún of mögur til
þess, að hann megi teljast góður.
Hana skortir þá mýkt, sem ekki
næst með hjálp glæsileika né fín-
legrar framkomu. En hún var ung
og staða hennar há í þjóðfélaginu.
Þar að auki hafði hún til að bera
mjög lifandi gáfur og ímyndunar-
afl, sem efldist af lestri skáldsagna.
Hún var gift, en þar hafði aðeins
verið um hjónaband frá hagsýni-
sjónarmiði að ræða. Engin hjón
hefðu getað látið sér hvort annað
jafn litlu skipta né verið eins óháð
hvoru öðru heldur en hún og eigin-
maður hennar, og voru þau þar í
samræmi við tíðarandann. Það var
einmitt um það leyti, að fundum
okkar bar saman af tilviljun. Hún
hafði aldrei verið ástfangin, a. m. k.
ekki hvað tilfinningarnar snerti, og
kannske hefur hún ekki átt neitt
hjarta, líkt og segja má um margar
af hennar kyni. En höfuð hennar
bætti upp þann skort og vel það.
É'g reyndi af fremsta megni að
verða ástfanginn, auðsýndi eins
mikinn ástarhita og mér var frek-
ast unnt, og nærði stöðugt þennan
loga með ástarljóðum....“
Ástarævintýrið hafði svo endað
með reiðiofsa, þegar Byron leitaði
sér huggunar í örmum annarra
kvenna, er hann varð leiður á henni.
Næstu tvö árin átti hann í að
minnsta kosti tveimur meiri háttar
ástarævintýrum, því fyrra með lafði
Oxford, sem var fögur kona um fer-
tugt. Um hana skrifaði hann þessi
orð: „Haust fegurðar slíkrar sem
hennar tekur fram vori fegurðar
annarra kvenna.“ Síðara ástarævin-
týrið átti hann með lafði Francis
Webster, tvítugri stúlku. Hún var
föl og veikluleg. Hún hafði verið
gift í tvö ár og áleit ástasamband
utan hjónabands syndsamlegt í
hæsta máta af trúarlegum ástæð-
um, en þrátt fyrir þetta fékk hún
ekki staðizt töfra Byrons lávarðar.
Árið 1814 opinberaði hann svo
trúlofun sína með Annabellu Mil-
bank, frænku Caroline Lamb. Hann
hafði einmitt hitt Annabellu í fyrsta
sinni, meðan ástasamband þeirra
lafði Caroline hafði verið heitast
fyrir þrem árum. Þá skrifaði hann
þessi orð um Annabellu: „Hún er
vissulega alveg sérstök stúlka. Hver
gæti ímyndað sér að svo sterkar og
fjölbreyttar gáfur byggju að baki
þessum rósemdarsvip? Ég finn ekki
til löngunar til þess að kynnast ung-
frú Milbank betur. Hún er of góð
til þess að kynnast föllnum manni,
og mér mundi geðjast betur að
henni, ef hún væri ekki alveg svona
fullkomin,“