Úrval - 01.10.1968, Blaðsíða 64

62
ÚRVAL
enga áhættu yrði að ræða, ef hún
endurgyldi góðmennsku yðar með
blíðri ástúð og takmarkalausri holl-
ustu, gætuð þér þá svikið hana eða
munduð þér þá vera eins þögull og
gröfin?“
Eftir að þau höfðu skipzt á nokkr-
um bréfum, hafði hún svo skrifað
honum á eftirfarandi hátt: „Hafið
þér þá nokkuð á móti eftirfarandi
áætlun? Á fimmtudagskvöldið gæt-
um við farið burt úr borginni sam-
an í vagni til einhvers staðar 10—
12 mílur utan borgarinnar. Þar vær-
um við algerlega frjáls og óþekkt.
Við gætum svo snúið aftur til borg-
arinnar snemma næsta morguns. . “
Þessi unga stúlka var fögur. Hún
var hávaxin og hafði mjög góðan
vöxt. Hún hafði leifrandi, dökk
augu og þykkt, svart hár. Þau
höfðu eytt þessari nótt saman, og
nú beið hún fæðingar barns þeirra
Byrons greifa þarna í Genf. Hún
heilsaði Byron af geysilegri hrifn-
ingu, en hann tók ekki kveðjum
hennar með neinni hlýju, því að
vandræði hans öll íþyngdu honum
mjög og hann hafði fengið nóg af
konum um sinn. Þau eyddu nokkr-
um mánuðum saman í Genf, en þeg-
ar Shelley og Mari bjuggu sig und-
ir að snúa aftur til Englands í
ágúst, gat hann talið Claire að
slást í för með þeim. Eftir að þau
voru farin, skrifaði hann svo í af-
sökunarbréfi til Augustu: „Nú máttu
ekki skammast, því að hvað gat ég
gert? Heimsk stelpa eltir mig á
röndum, hvað svo sem ég segi eða
geri, eða hún elti mig réttar sagt
á röndum áður . . . því að ég rakst
á hana hérna. . . . Og ég hef staðið
í ströngu með að fá hana til þess
að snúa aftur heif til Englands.
En hún fór samt að lokum. Mín
kæra, nú segi ég þér það alveg satt,
að ég gat ekkert við þessu gert, að
ég gerði allt til þess að hindra það
og að ég hef að lokum bundið endi
á það. Eg var ekki ástfanginn af
henni né á ég neina ást eftir neinni
til handa. En ég gat varla verið al-
gerlega tjáningarlaus gagnvart
konu, sem hafði ferðazt átta hundr-
uð mílur til þess að vinna bug á
heimspekilegum vangaveltum mín-
um. ... Og nú veiztu allt, sem ég
veit um mál þetta, og því er lokið.“
Og síðan hélt Byron loks áfram
ferð sinni til Ítalíu eftir dvöl þessa
í Genf. Hann ferðaðist þar frá Míl-
anó til Verona og þaðan til Fen-
eyja og átti ástarævintýri við alls
konar konur á þessum ferðum sín-
um.
Er Shelley hitti Byron aftur árið
1818, eftir að þeir höfðu ekki sézt
í heilt ár, skrifaði hann sameigin-
legum vini þeirra, að Byron væri
haldinn hinu versta þunglyndi og
leiða:
„Eg rökræddi við hann árangurs-
laust um það hugarástand, sem er
orsök slíkrar afstöðu. Fyrst og
fremst er það sú staðreynd, að þær
ítölsku konur, sem hann á vingott
við. eru líklega fyrirlitlegustu kven-
sniftir, sem til eru. Hann hefur sam-
band við hinar auðvirðilegustu þess-
ara kvenna, kvensniftir, sem báts-
mennirnir tína upp af strætunum
fyrir hann. Hann umgengst vesælar
mannverur, sem virðast varla líta
út sem manneskjur lengur og
skammast sín ekki fyrir að iðka