Úrval - 01.10.1968, Side 101

LIFANDI DAUÐI TIL SÖLU
99
urinn við vínskenkinn, sem var
Tyrki, líktist ekki hinum þreklegu,
óhefluðu löndum sínum, heldur leit
hann út sem menntaður hugsuður
vegna hins háa ennis og stórra
gleraugna. Nafn hans var Ahmet
Baykal, og hann var einn af rík-
ustu mönnunum í Istanbul.
„Aha, vinur minn!“ hrópaði Bay-
kal, er Levonian nálgaðist. „En hve
það var gaman að sjá þig aftin:!“
Þeir pöntuðu drykk, og næsta
hálftímann skemmtu þeir sér við að
rabba við tvær, laglegar starfs-
stúlkur, sem vrnnu við vínskenkinn
og töluðu mörg tungumál. Svo
vakti Tyrkinn athygli Levonians á
því, að nú væri bráðum komið mið-
nætti. „Við verðum að setjast við
borð og horfa á sýninguna,“ sagði
hann við Levonian.
Þeir yfirgáfu stúlkurnar, og síð-
an var þeim fylgt að borði næst
sýningarsvæðinu. En Baykal hafn-
aði boði þessu og benti þess á stað
á borð, sem var til hliðar í salnum
og lítið bar á. Levonian dáðist að
varkárni hans. Það var varla lík-
legt, að lögreglan hefði sett upp
hlerunarkerfi í næturklúbbnum, en
það var samt alltaf nauðsynlegt að
viðhafa varúð.
Og lögreglan í Istanbul hafði ein-
mitt mikinn áhuga á Baykal. í
raun og veru áleit hún, að hann
væri mesti smyglarinn í Tjrrklandi.
Á árunum milli 1960 og 1962 hafði
hún náð í þrjár sendingar, sem
voru ætlaðar honum. Þar var um
að ræða 2000 gullúr frá Sviss. 40.000
pakka af spilum frá Beirut og heil-
an skipsfarm af illfáanlegu kaffi
frá Yemen, en sendingin var hvorki
meira né minna en 150.000 tonn.
Smyglvarningurinn var gerður
upptækur, en samt tókst lögregl-
unni aldrei að sanna neitt á Baykal,
þannig að hægt væri að dæma
hann. Lögreglan vissi, að hann átti
tvær stórar skrifstofubyggingar og
kvikmyndahús. Og eitt sinn er þeir
leituðu í hinu dýrðlega einbýlis-
húsi hans, fundu þeir reiðufé hans.
Það var flóttasjóður upp á 15 millj-
ónir tyrkneskra líra, sem jafngild-
ir IV2 milljón dollara.
Það var samt ópíumið, sem við,-
skipti hans snerust helzt um. Það
var sjálfur lykillinn að velgengni
hans. Ríkisstjórnin hafði mjög ná-
kvæmt eftirlit með ræktun og upp-
skeru ópíumsins, og enginn óvið-
komandi gat hætt sér út á ópíum-
ekrur Tyrklands, án þess að sá
hinn sami væri tortryggður. Það
voru aðeins menn eins og Baykal,
sem vissu, hvernig fara átti að því
að kaupa það og afhenda það kaup-
endum utan landamæra Tyrklands.
„Ég treysti því, að allt hafi geng-
ið vel síðast?“ spurði Baykal gest
sinn, þegar þeir voru setztir við
borðið. Þeir höfðu átt viðskipti
saman einu sinni áður, en þá hafði
aðeins verið um litla sendingu að
ræða, eins konar reynslusendingu.
„Já, ég hef sannfært samband
mitt í Marseille um, að það sé hægt
að treysta þér,“ svaraði Levonian.
„í þetta skpti kem ég með stóra
pöntun með mér........... 500 kíló.“
Baykal varð imdrandi, en samt
augsýnilega ánægður. „Gott! Ég get
ráðið við það, en það mun taka
svolítið lengri tíma.... við skul-
um segja 3 vikur frá morgundeg-