Úrval - 01.10.1968, Blaðsíða 113

LIFANDI DAUÐI TIL SÖLU
111
arland í Mið-Austurlöndum. Á
fyrri öldum hefur það verið sigrað
og hernumið af fjölmörgum þjóð-
um, Egyptum, Persum, Tyrkjum,
Aröbum, Grikkjum og Frökkum.
Landsmenn hafa ekki haft afl til
þess að standa kúgurum sínum
snúning, og því hafa þeir fyrir
löngu snúið sér að því að ná sem
lengst með málamiðlun. Virðing og
stolt voru snemma álitnar dýrar
„munaðarvörur", og þess í stað
þróuðu þeir með sér erfðavenjur
prúttsins, makksins, mangarahátt-
arins og miðlunarinnar, atferlis
þeirra manna, sem óska eingöngu
eftir skjótfengnum gróða og eru
reiðubúnir að nota mútur til þess
að handsama hann. Þessir erfðaeig-
inleikar landsmanna hafa lengi
verið vestrænum kaupsýslumönn-
um hreinasta ráðgáta. Þeir eru
vanir því, að lagalegar og siðferði-
legar takmarkanir ráði í viðskipt-
um, en venjur þær, sem lýst hefur
verið hér að ofan, er rótgróinn lífs-
máti í Líbanon og skoðaðar sem
vottiu um eðlilegt ástand.
Miðdepill þjóðlífsins er stærsta
borgin, Beirut, sem kölluð er París
Mið-Austurlanda. Beirutbúar eru
afkomendur Föníkumanna, fyrstu
kaupmanna fornaldarinnar, sem
fundu upp bókhald og peninga í
því formi, sem slíkt er notað enn
í dag. Og þeir stæra sig af þessari
arfleifð. sinni, þ.e. sem óviðjafn-
anlegir kaupmenn og kaupsýslu-
menn. Það eru nú t.d. orðnir fleiri
bankar í Beirut en í Bern, höfuð-
borg Sviss, og Líbanon er nú orðinn
skæður keppinautur Sviss, hvað
snertir leynireikninga í bönkum, og
nýtur sú leynd öflugrar lagavernd-
ar.
Líbanonbúar, sem venjast slík-
um aðstæðum frá blautu barnsbeini,
álíta þannig eiturlyf bara verzlun-
arvöru eins og aðrar, vöru til þess
að verzla með. Og þrátt fyrir öll
eiturlyfjalög álítur venjulegur
kaupmaður í Beirut ekkert athuga-
vert við að verzla með eiturlyf. Með
slíkum viðskiptum er hann ekki að
útvega sínum eigin löndum eitur-
lyf. Ópíumið og morfínbasinn flæð-
ir bara í gegnum land hans á leið
sinni til Frakklands og skolar um
leið gróða upp á fjörur landsbúa.
Og þannig augum leit Abou
Salim einmitt á starf sitt þessa
nótt, er hann ók hægt í gegnum
skýjaþykknið, sem grúfði yfir
Líbanonsfjöllum, sem teygja sig
allt að 6000 fetum upp yfir sjávar-
mál. Síðan lá leiðin niður í móti,
niður í Bekaadalinn, sem er sagður
hafa frjósamasta jarðveg í víðri
veröld. Sumir halda því fram, að
þetta hafi verið fyrirheitna landið,
sem Móses leitaði að. Aðrir segja,
að þetta sé hinn forni aldingarður
í Eden.
40 mílum frá Beirut er risavax-
in steinbrú og hlið á Damaskus-
þjóðveginum. Þarna er landamæra-
eftirlitsstöð Líbanons. Mallouke
yfirlögregluþjónn var velþekktur
meðal landamæravarðanna. Þeir
heilsuðu honum með lögreglu-
kveðju, og bifreiðinni var hleypt í
gegn umyrðalaust. Og 5 mílum
lengra í burtu var annað hlið, þar
sem Sýrlendingar héldu vörð. Þeir
Salim og Levonian sýndu vegabréf
sín, og þeim var tafarlaust hleypt