Úrval - 01.05.1976, Síða 21

ÞOLRAUNÁ RAINIERFJALLI
19
Davíð fóru nú aftur í yflrhafnir
sínar. Reddick reyndi að missa ekki
sjónar á vegvísunum. Þetta var hætt
að vera skemmtiganga. Þau voru nú
komin upp í snjóbreiðurnar ofan
skógarmarka, og því sáust þar fáir
klettar, sem gætu vísað þeim veginn.
í Muirbækistöðvunum var nú
komið ofsarok, og hitinn hafði hrap-
að niður í 5,5 stiga frost á Celsius.
John Dalle-Molle þjóðgarðsvörður
steig út úr leiðsögumannshúsinu og
um leið skall á honum vindur, sem
geystist áfram með 96 kílómetra
hraða. Þegar hann hélt af stað til
göngumannahússins, sem varl aðeins
30 metra fjarlægð, tókst hann á loft
og skall niður í skafl. Hann var alveg
steinhissa á þessu ofsaroki. Hann
staulaðist á fætur og flýtti sér inn
aftur.
Brátt voru bækistöðvarnar huldar
snjóskýjabakka, sem færði með sér
niðaþokuna, sem allir óttuðust svo
mjög á þessum slóðum. Við slík
veðurskilyrði er rakinn svo þéttur,
hvort sem hann kemur frá þoku eða
snjó, að menn hætta að skynja áttir
og vísbendingar um það, hvar þeir
eru staddir eða hvert halda skuli.
Göngufólk verður svo algerlega átta-
villt, að það getur jafnvel ekki greint
á milli jarðar og lofts. Dalle-Molle
varð hugsað til göngufólksins, sem
hafði lagt af stað frá Paradísargisti-
húsinu þá um morguninn. ,,Guð
hjálpi þeim!” tautaði hann.
Klukkan 3.30 síðdegis hafði storm-
urinn náð til Reddicks og barna
hans. Hann skall skyndilega yfir þau
næstum alveg að óvörum og lamdi
þau af slíku afli, að það var sem þau
væru stödd í hvirfilvindi. Það var
farið að snjóa mikið. Það var þétt
slydda, sem vindurinn sveiflaði og
henti sitt á hvað. Hún skall stöðugt
framan í þau. Það var næstum óger-
legt að hreyfa sig né greina nokkuð
í þessari niðaþoku. Slóðin var nú
'orðin mjög brött, og það gat haft
dauðann í för með sér að stíga nokkur
skref
Reddick sagði rólega við börn sín:
,Jæja, við skulum þá grafa okkur
í fönn.” Sharon og faðir hennar
tröðkuðu fram og aftur, þangað til
þau voru búin að þjappa snjóinn
vel á hringlaga svæði, sem var tæpir 2
m í þvermál. Jafnframt spörkuðu
þau ölium lausum snjó út úr hringn-
um. Davíð tók fram álpottana og
fór að moka blautum snjónum
burt úr hringnum. Þau lögðu svo
hart að sér, að þau gengu upp og
niður af mæði og svitnuðu af
áreynslunni. En loks hafði þeim
tekist að mynda sporöskjulagaða
gryfju, sem var nógu stór fyrir þrjá.
Reddick hamaðist við verkið.
Hann víkkaði smám saman gryfjuna,
hlóð veggi til varnar gegn storm-
inum og breiddi úr þunnri segldúks-
pjötlu, sem hann hafði haft með sér,
ef þau skyldu lenda í slíkum vand-
ræðum. Hann gerði sér ekki grein
fyrir því, að algert magnleysi var að